Orta Güler, gazetecilik ve fotoğrafçılığı sanatçılık mertebesinde birleştirmiş, yaptığı işin kalitesinin de farkında, burnundan kıl aldırmayan biri. Kendisinden takvim yapmak için fotoğraf istemişler, bir tane yollamış. “Birkaç tane yolla da seçelim” demişler, “Siz kim oluyorsunuz da benim fotoğraflarımdan birini seçeceksiniz?” diye diklendiğini anlatırdı! Şakir Eczacıbaşı da sanata meraklı, ancak Eczacıbaşı ailesinden, varlıklı, işveren. Orta Güler’den bir iş için fotoğraf istemiş. Onun getirdiği fotoğrafları da eleştirmiş! Orta Güler çok sonlanmış. “Çok biliyorsan git sen çek!” deyince ne olmuş?
Şakir Eczacıbaşı çabucak gidip bir fotoğraf makinesi almış ve fotoğraf çekmeye başlamış, yıl 1960! Orta Güler’i de hürmet ve sevgiyle anıyorum, iyi ki de kızdırmış onu. Şakir Eczacıbaşı’nı da fotoğrafa sardığı için mesleğe fotoğrafçı olarak başlamış bir gazeteci olarak! Zira ikisi de fotoğraflarını aşkla, merakla, beşere ve olaya odaklı olarak çekerken tarihe tanıklık ediyor ve bize doküman bırakıyorlardı.
İstanbul Çağdaş, Bülent Erkmen’in küratörlüğünde, Şakir Eczacıbaşı’nın 300 fotoğrafını, günün teknolojik imkanlarından da yararlanarak seriler ve görüntüler halinde düzenlediği bir stantla canlandırıyor. Bülent Erkmen, “Baktığı, gördüğü her şeyin fotoğrafını çekti, 100 de yetmez” deyip 300 fotoğrafı koymuş standa, ancak 35 seri halinde ve o seriler bir biri arkasına akarak değişirken sağınızdan solunuzdan imgeler geçiyor, Eczacıbaşı’nın sesi duyuluyor ve siz güya “Bir Şakir Eczacıbaşı denizinde yüzüyorsunuz!” Stantta Şakir Eczacıbaşı’nın çektiği portreler de birbiriyle konuşur üzere yerleştirilmiş ve bu kolajla güya diyaloglar izliyorsunuz.
STANT GEZİLEBİLİYOR
Görmüş, gezmişim üzere anlatıyorum değil mi, teknoloji! Aslında yalnızca Zoom’da bir basın toplantısına katıldım. Benim gençliğimde stantların açılış toplantıları canlı yapılırdı, sarfiyat sergiyi gezer, sorular sorar, toplumsallaşır, yer içerdik! Artık meskende, üstümde eşofman, sporumu yeni bitirmişim, bilgisayarın karşısında, kamerayı da kapattım, çayımı içip üzüm yiyorum, ancak o denli hoş anlatıyorlar ki güya oradayım! Olağan ki gidip göreceğim, randevu alıp gezilebiliyor zira, üstelik fotoğraf standını kesinlikle kendi gözümle görmek isterim.
Tıpkı Şakir Bey’in yaptığı üzere, o dünyayı kendi gözüyle gördüğü üzere çekti, en çok da insanları, estetiği değil, insanı anlamayı seçti, yerelden vazgeçmedi, zira insanın en iyi yaşadığı yeri anlayabileceğini, anlatabileceğini düşündü. 60’lı yıllarda beşerle başladığı fotoğraflarına 80’li yıllarda hareket, devinim de girdi, flulaşma bundandır. Gördükten sonra da yazacak şey kalsın, bitiriyorum!
Cumhuriyet
