TÜRKİYE’DE GENÇLİK VE GELECEK
ARTUN DAYIOĞLU
Başşehir Üniversitesi Mühendislik Fakültesi Makine Mühendisliği
Koronavirüs salgınının tüm dünyada tesirini devam ettirdiği günlerde ülkemizde eğitimin uzaktan mı yüz yüze mi olacağı, gündemi meşgul etmeye devam ediyor. Televizyonlarda örgün eğitimin değeri üzerinde durulurken uzaktan yapılan eğitimin öğrenciler üzerinde yapacağı olumsuz tesirlerden kelam ediliyor. Pekala, sizce bir toplumun geleceği olan eğitimin ülkemizdeki tek sorunu yüz yüze yapılamaması mıdır?
Çağdaş eğitimin, çocuk yaşta başlayarak insanlara gerekli bilgi ve beceriyi kazandırmanın yanında, onları bağımsız düşünme seviyesine çıkararak topluma yararlı yurttaşlar yetiştirmeyi hedeflediğini söylersek yanılmış olmayız. Fakat Türkiye’de uzun yıllar sonra gelinen noktada eğitimin, gençleri bilimsel bilgiyle donatarak, onların edindikleri bilginin tahlilini ve sentezini yapmasıyla düşünme gücünü artırmasını hedeflediğini söylemek epey güç. Durum bu türlü olunca Türk eğitim ihtilalinin temel önceliği olan, gençlere bilim ile yaratıcılık kazandırarak onları topluma yararlı bireyler haline getirme niyetinden uzun yıllar sonucunda büsbütün uzaklaşıldığını söyleyebiliriz.
Ezberciliğin kölesi haline getirilmiş eğitim sistemimiz, testlere indirgenmiş, doğruluğu tartışılır müfredat programlarının içindeki bilgilerin belli bir müddet içinde yanıtlanmasından ibarettir. Böylelikle gençler, küçük yaşlarda gerilim, baskı ve akranlarıyla kişisel bir yarışın içine itilmekte. Bu yarışın içinde bencilleşen nesillerin toplumun değil kendisinin çıkarları için yaşaması hedeflenmektedir.
Türkiye’nin şartlarından ortaya çıkan Köy Enstitülerinin aydınlanmacı, bağımsızlıkçı, ulusal fikir yapısıyla üreten kuşak yaratma uğraşlarının çok geride kaldığı açık bir formda görülmektedir. Şoven ve işbirlikçi siyasetler sonucunda eğitim laiklikten büsbütün saptırılmış, düşünmeyen, üretmeyen, kindar ve dindar jenerasyonlar yetiştirmeyi hedefleyen bir hale getirilmiştir. Bu durum üzücü olmanın yanında, bir toplumun geleceğini temelden etkilediğinden Cumhuriyet ihtilaline karşı yapılan ihanetin izlerini taşımaktadır. Bu uğraşlar şuurludur ve maksat, düşünen, irdeleyen, sorgulayan, eleştiren ve böylelikle üreten gençliğin yetiştirilmemesidir.
Ezberci ve gerici sistemler
İlköğretim ve ortaöğretimdeki çözülmeler, özerkliğini kaybetmiş üniversitelerin de bilimsellikten uzaklaşmasına, ezberci ve gerici tekniklerin akademide hükümran olmasına sebep olmuştur. Üniversitelerde siyaset, özgür niyet, tenkit yasaklanmış, lakin yandaş olmak özgür, hatta birçok durumda mecburî hale getirilmiştir. Pekala, Türkiye’de eğitim bilinen ellerle yok edilirken bu eğitimin birinci tarafı olan gençler bu sistemden hissesini nasıl almaktadır?
Yüz binlerce üniversiteli işsizin bulunduğu, dört gençten birinin işsiz olduğu, verimsiz üniversite tarlasına dönen ülkemizde birçok üniversite mezunu mesleğiyle alakasız işlerde minimum fiyat karşılığında çalışma zorunluluğuyla karşı karşıyadır. Ülkeyi yönetenlerin bu hususa bakışı belirlidir, her hususta olduğu üzere bilimsellikten uzaktır. Üç çocuk, o da yetmez beş çocuk nidaları atarlar. Fakat geleceklerini garanti edemedikleri milyonlarca gence nitelikli eğitimi nasıl verebileceklerini, Türkiye kurallarında ailelerin kendi çocuklarının hakikat gelişimi için kâfi bütçeyi ayırıp ayırmayacağını hiç düşünmezler ya da düşünmek işlerine gelmez. Düşünün ki burada kelam konusu olan toplumda hak ettiği yere gelemeyen, çağdaş, bilimsel, laik bir eğitim alamayan, dünya gerçeklerinden kopuk, tek çabası hayata tutunmaya çalışmak olan Türkiye’nin geleceği milyonlardır. Bu durum gelecek için çok korkutucudur.
Jenerasyonları manaya, onları tanımlama isteklilerinin, nesilleri bekleyen gerçek gelecek için de baş yormaları gerekmekte. Zira bu temel meseleler çözülmediği takdirde hangi jenerasyonun ne istediğinin ve nasıl düşündüğünün bir manası kalmayacak.
Tahlil, kendi hırsları ve çıkarları için değil, ülke ve insan onuru için çalışan, toplumsal devlet anlayışını gerçek manasıyla uygulayacak genç takımların bir an evvel öne çıkarak çağdaş bir geleceğin temellerini atabilmesindedir.
OYUN
Alptekin Dayı
Türk-Alman Üniversitesi Hukuk Fakültesi
biz
saatler kurarak
bükemediğimiz eli öptük
mor kisveleri
bilemediğimize örttük
biz
severiz yolumuzu uzatmayı
belirli değil mi o destandan:
“zirvesi vaat edilen dorukları
eritmeyi seçtik.”
yenilerini ürettik
fabrikat zirveleri
artık merd-i kıptî üzere
merdivenler dikeriz
fark etmeden
her an, yirmi dört saat ve 29 Şubat
palavralar söyleriz
dürbünden gördüğümüzün
kokusunu almak
cümlesini duyduğumuzun
huyunu anlamak
köpeklerle konuşmak
şiirler okumak
formüller yazmak
sistemimizdir
pastiş şiarlar uğruna!
direkt uzak
daha da uzağa!
ANADOLU EFELERİ
Ö. TALUY KOÇ
MUĞLA SITKI KOÇMAN ÜNİVERSİTESİ TOPLUMSAL BİLİMLER FAKÜLTESİ
Çakır gözlüdür efeleri Anadolu’nun
Ege’nin mavisi Akdeniz’in tuzlu kokusu duyulur
Gümüş pullu balıklar oynaşır
Geniş kanatlı yırtıcı martılar uçar
Anadolu toprağı üzeredir elleri ayakları
Bozkır çakıllarının sert sesi
Ve kayın ağaçlarının sağlamlığı duyumsanır dokundukça
Bereketli ve üretkendir
Ve kömür madenleri kadar derin…
Yeryüzünde poyraz üzeredir Anadolu Efeleri
Karadeniz’in koyu yeşil hırçınlığına
Ve Marmara’nın sessiz gürültüsüne sahiptir
Kâh sıcak eser yürek üzere
Kâh buza keser ansızın…
Anadolu’nun kendidir Anadolu Efeleri….
Gövdeleri sağlam
Ve yüzleri kararlı…
KALBİN İKİ YÜZÜ
Kazım Özatak
Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi Toplumsal Bilimler Enstitüsü Tarih Kısmı Yakınçağ Anabilim Kolu Yüksek Lisans
Gereksiz savaşlara olmadık uçurumlara sürüklüyordu beni, düşündükçe hayalimde gezindikçe Songül’le yaşadığım bu aşk macerası ve dünyadan kopuk yaşıyordum, dalıp gidiyordum sebepsizce.
Bazen ruhum güya vücudumdan çıkıp gidiyordu öbür âlemlere, farklı dünyalara kaptırıyordum kendimi. Bir yanım hırçın dalgalar üzereydi, bir yanımsa sakin deniz üzereydi ve hafif hafif vuruyordu derin mi derin sahilime yaşadıklarım.
Songül’e olan hislerim, hislerim daima bana kalbimin iki yüzünü yaşattı. Karışıktı işte hayatım üzere yaşadıklarım da dilimden, gönlümden dökülenler de kalemime yansıyanlar da karmakarışık bir puzzle üzereydi. Çözülmeliydi, düzelmeliydi, yola koyulmalıydı bendeki her şey. Bu satırları, öykümü yazarken bazen hüzünlü, kederli ve kalbi kırıktım, bazen de keyifli huzurlu yaşıyor üzereydim. Lakin kalemimden kâğıda dökülenler daima olmasını istediklerim ve olmamasını dilek ettiklerimden çok hayalini kurduğum ve o tasarladığım dünyayı yaşamak için yaşıyordum kendimde.
Gece benimle yürüyordu, evvel hissettiklerimi yazdım, şiirler de arkadaşlık etti, gecenin sessizliğini bozan yaprak hışırtıları ise sözcükleri fısıldıyordu kulaklarıma adeta. Hiç saate bakmadım kaç diye, başımı gömmüştüm bilgisayara tuşların sesi bölüyordu bazen halimi. Bazen de büsbütün kaptırıyordum kendimi yazılanlara, içimden akıp gelenlere ve uzun bir mühlet doğrulmayınca sırtımın ağrısından fark ediyordum, anlıyordum biraz orta diye. Sele kapılmış, ona teslim olmuş bir dere kadar karışıktım, buğuluydum, kirliydim. İçimde neler sürükleniyordu bir ben bilirim, bir de kalemim. Bunu yazınca daha iyi anladığımı itiraf etmeliyim.
Zordu her şeyi tekrar yaşamak
Gözümü kapatmıştım etrafa. Kim ne der, ne anlar; yargılanır mıyım, beraat mı edilirim bu yaşadıklarımdan yazdıklarımdan ötürü bilmiyorum, umurumda olduğunu da sanmıyorum. Hiç çekinmedim. Bir kâtip üzere her şeye şahit kalbimin hem savcılığına hem da hâkimliğine kulak verdim. Yazmak zorundaydım, yargısız infaz edemezdim ki gönlümü, cezasını kesip ömür uzunluğu yaşantımın demir parmaklıkları ortasına tıkayayım onu. Her şeyi bilmeye hakkı var hayatın, tahminen içimdeki sızıyı tam anlayamaz fakat kararı o verecek en sonunda. Yolumu o çizecek, kalk haydi yeni bir dünyaya ulaşıp merhaba demelisin diye biletimi öbür hayatlara kesecektir.
Keşke daima hoş şeyleri dileyip yazdığım, hissettiğim hislerim hatta yaşadıklarım gerçek olsaydı da hayata hiç eksi bir sıfır başlamasaydım. Zordu her şeyi tekrar yaşamak, lakin ne palavra söyleyeyim, yazarak rahatladım da biraz işte.
HAYAT VE VEFAT
AZAD KIZILKAYA
İzmir Katip Çelebi Üniversitesi Mühendislik Fakültesi
Hayatımızdaki en kıymetli şey aslında ölüm… Kimsenin o anın gelmesini istemediği, güya yokmuşçasına yaşadığı kaçınılmaz gerçek…
Kimisi bir dava uğruna düşüyor toprağa, kimisi bir küçük bisiklet hayali için. Kimisi vefatı kurtuluş sanıp gerisinde kalanların üzülmemesini istiyor, kimisi de serinlemek için girdiği suda gözlerini yumuyor dünyaya…
Ne kadar farklı nedenler ancak hepsinin ortak dokunduğu ömürler var. Ölen hissetmiyor geriye ne bıraktığını, pekala yaşayandan ne götürüyorlar giderken? Ölenler, yaşayanlardan götürdüklerini nerede saklıyor?
İnsanoğluna verilmiş en hoş ikram hakikaten unutmak. Vakit geçtikçe toprağa gömülenler unutuluyor kim olursa olsun. İsterse bir başkan, isterse bir kimsesiz, vakit içinde yok oluyor. O bireyler yalnızca sevdiklerinin aklında canlanıveriyor bir gece aniden…
Hayat bu, kaybettiklerinle yapmak istediklerin geliyor gözünün önüne. Daha çok ağlıyorsun, neler yapardın diye düşünüyorsun sevdiğinle, sonra bu acıyla uyuyakalıyorsun yahut hayat seni öbür şeylere itiyor. Bu döngü içinde ömrün devam ediyor. Tahminen de bu yüzden hayatta kalanlarla vakit geçirmeyi bu kadar istiyor insan, olur ya bir gün onlar da giderse diye.
Gerçi gitmek için ölmeye gerek yok, bazen hayattayken de gidiyor sevdiklerin. Aslında bu daha acı. Kiminle, nerede, memnun mu? Onlarca soru var aklında karşılığını bilmediğin. Bu da seni uçuruma sürüklüyor. Ölüler o denli mi? En azından toprak olduğu yeri biliyorsun, bir gün onları görmeye gidip içini dökeceksin. Zira biliyorsun ki onlar o sırları kimseye anlatmaz. O yüzden en muteber dostlar toprağın altında çürüyor lakin bir gün yaşadığımız saatler bitecek ve orada buluşacağız bir daha ayrılmamak üzere…
KARANTİNA GÜNLERİ
Elif Kaynak
Gümüşgöze Ortaokulu 8. sınıf
Kaç saat oldu günleri saymayı bırakalı
Kaç sefer oldu tarihi takvimden silmeye çalışmaktan bıkalı…
Ne vakit gelecek bugünlerin son sayfası
Demir attı mı bizi hoş günlere taşıyacak geminin kaptanı
Kim biliyor ki vefattan daha iyi can badiresi
Şiire sığınmaktan öteki deva kalmadı.
Keşkeler uçuşuyor havada
Beşerler artık anlıyor yaşamanın tek devası tabiatta.
Bakalım son “keşkeyi” kim diyecek
Her gün doğmaya devam eden güneş, yarın neler getirecek?
Cumhuriyet
