– Hem futbol hem fotoğrafçılık hem de sinema. Evvel Amerika’da bir gecede “En Uygun Erkek Oyuncu” mükafatını kazanmanıza neden olan direktör Sevgi Hirschhäuser’in Toprak sinemasının başrolü. Ne hissettiniz?
Çok onur verici. Zati set ortamı, Antalya’da çok doğal gelişti. Samimiyet hâkim olunca muvaffakiyet kaçınılmaz oluyor. Aslında final sahnesinde, hakikaten o ıstırabı yaşadım. Kırsal ve çaresiz kalmış insanların sesi olmak, oyuncu olarak da insanların kıyımlarına, haksızlıklarına karşın… Bizi güçlü kılıyor. Ben atlet başına sahibim. Dolayısı ile bir futbolda oyun sırasında tüm oyuncular, kaleciye ardını döner. Lakin tek kalsa da kaleci, yeri geldiğinde hem maçı kurtaran hem kaybedeni olabilir. Ben ödülümü, evvel takımımla alıyorum. Bu başarıda ve gelecek tüm muvaffakiyetlerde bu bir bütün. Ayrıyeten tüm haksızlıklara uğramış, anlaşılamamış beşerler olarak manalı.
KİTAPLAR EN BÜYÜK SERVETİM
– Biz, sizi birçok dizi fakat öncelikle son devrin başarılı dizilerinden Arıza ile tanıyoruz. Yarattığınız karakter öteki bir karakteri canlandırmanıza sebep oluyor. Üstelik de, makus adam rolü. Nasıl oldu? Ve makûs adamı oynamak sıkıntı mu?
Evet, “Benim adım Gültepe” de Refik ve “Kızlarım İçin” de Zübeyir teklifi. İkisi de berbat karakterler lakin ben daima “hayatta iyi olmak hoştur lakin oyunculuk olarak kötüyü oynamak daha zordur” fikrindeyim. Bunu sahneye ve perdeye aktarabildiğimi düşünüyorum. Yüreğiniz ile zıt bir olguyu harmanlamak insanı sarsan, yoran olgular. Dolayısı ile hiçbir emek kolay olmuyor. Çekimlerinde, her kareden tıpkı sahneyi, bıkmadan ve birebir biçimde sunmak bizim işimiz. Oyunculuğun hem hoş hem zorlayıcı yanları bunlar. Lakin temel kıymetli olan perdenin ya da dizinin dışına çıkabilen, yani insanın beslediği şuurlu ya da bilinçsiz kötülük. Ben şahsen bu türlü olmaktan kitaplar sayesinde kurtuldum. Benim olmazsa olmazım, ailem ve kitaplarım. En büyük servetim kitaplarım. Bunda da en büyük hisse sahibi, annemdir.
– Annenizin hayatınızdaki rolü?
Biz Kafkasya, Abhaz göçmeniyiz. Osmanlı İmparatorluğu periyodunda 1867’lerde birinci başlayan ve Rus idaresinin, Çerkez ve Kuzeybatılı Kafkasların, göçleri bölge üzerinde etnodemografik sarsıntının bedelini ödeyenlerden. Sonra bildiğim yer Kocaeli, Düzce. Okul çağı geldiğinde Türkçem kırıktı. Annem buna tahlili, önüme ansiklopedileri yığarak çözdü. Gerçi sisteme bakış sıkıntım ve hayatı algılayış formum, o vakitlerde da karşıma çıktı. Disiplin sorunu olarak algılandı. Ülkemizde anlaşılmak hiç kolay değil. Anneme bir futbol maçında tribünlerden küfür ettiklerinde, o tribüne uçtum ve hakkını verdim. Herkes haddini bilecek.
– Sinemaya nasıl geçtiğinizi de anlatın. Kemal Sunal’la ne oldu aranızda?
Yıl 1992, yer Beyoğlu. Merhum Kemal Sunal’ı gördüm ve dedim ki: “Vefa Spor diyorsunuz, fakat maçlarda sizi göremiyoruz.” Sonraki hafta gelmişti. O bile benim için değerli. Bana “Fiziğin iyi, hoş konuşuyorsun. Sen, oyuncu olacaksın!” diyen birinci kişi.
– Sonrasında hayat sizi Memduh Ün’le, Atıf Yılmaz’la, Bedri Baykam’la tanıştırdı. Ve sinemaya geçişinizde yol gösterici oldu.
Bedri Baykam ile tanışmam da o sürece denk gelir. Her ikisi de oyuncu olmam konusunda beni teşvik etmiştir.
– Etkileyici bir performans ile izlediğimiz “Kaledeki Yalnızlık”ta başrolü şimdi ergen denebilecek yaşlarda, Tolga Sarıtaş ile paylaşıyorsunuz. Ve tesadüf bu ya, yıllar sonra hayat, “Arıza” dizisinde sizi yine bir ortaya getirdi. Sette neler yaşanıyor?
Arıza dizisinin seti çok iyi gidiyor. Ahmet Mümtaz Taylan’dan tutun da tüm takım arkadaşlarımız, sahne önü ve makyözden ışıkçısına, servis ve catering hizmetine kadar takım çok iyi. Tolga, ile birlikte ışıldamışız ve tekrar tesadüf birlikte parlıyoruz. Birimiz iyi, birimiz konsorsiyum tarafı olarak. Kelamın kısası, tekrar berbat rol.
– Gelelim ÇASOD ve şenliklere, ne umdunuz, ne buldunuz?
Rutkay Aziz ustadan sonra başkanlık misyonunu yerine getirmeye çalışıyorum. Hepimiz bir bütünün kesimiyiz. En iyi, en adil olan gerçekleştiğinde lakin hepimizin birebir oranda ve birebir pahada memnuniyeti mümkün. Sanatı anlamak için daha da okumak ve kimseyi yargılamadan ve de ötekileştirmeden bakabilmek kıymetli. Ne umdum, ne buldum? Ülkemiz üzerinden konuşursak, ülkemizin yüz akı, örnek vereyim siz sormadan, Nuri Bilge Ceylan. Yurtdışında ismini herkes biliyor lakin ülkesinde, 3 ya da 5 bin kişi izliyor. Bunların hepsi tanıtım kadar destekleyenler ve eğitimle de alakalı. Ahlaksızlık ya da çöküşe neden olacak tıpta algı yaratacak malzemeyi sunmak ya da sunmamak, eğitimli hatta aydın diyebileceğimiz, sanatı da içine alan kısmı kapsıyor. Bana dokunmasın, diyemezsin. Toplumun hangi köşesini temsil etse, onun kesinlikle öbür bir köşesi var. Dolayısı ile bütünü kapsamalı. Bugün sinema, sinema işçileri. Dizi ve dizi işçilerini koruyan standartlar, bu kesim tarafından oluşturuluyor. Ve bunlar yarının standart çizgilerini belirliyor.
– En çok oynamak istediğiniz karakter dersek?
Hasan Sabbah ve engelli bir birey. Ağır set ortamında bize vakit ayırdığınız için teşekkür ediyoruz. Futbol başarılarınız kadar sanat hayatınızda da ulaşmak istediğiniz amacınız gerçek olsun.
– Futbola nasıl başladınız, neler yaşadınız?
Bir aile dostumuz vesile oldu. Lakin ben sakar bir çocuktum, kaleye koydular. Elime çok büyük gelen eldivenler verdiler. İşte her şey orada başladı. Herkes ileri koşarken orada beklemek ve bir geri pas ile karşı kadronun benim üzerime gelmesi, beni kaleci yaptı. Kurtarıcı ve iyi de oldu. Böylece namım, atlayış zıplayış ve eldivensiz bile top yakalamaya, grubumu muhafazaya çalışırken “Deli Numan”a çıktı. O günlerin anıları ellerimde gizli. Kimi bayanların pırlanta hayali, benim ise emekle kazanılmış platinlerim var. 8 yıl Karagümrük Spor’da oynadım. İkinci konutum diyebilirim.
AYDINLIK BİR TOPLUM SIKINTISI
– Pekala, başrolünü oynadığınız Cemal karakteri, TOPRAK sineması ile yaklaşık 3 ay kadar evvel Amerika’da, “En Yetenekli Direktör / En Düzgün Drama/ En Âlâ İmaj Yönetmeni/ En Âlâ Sinema ve size taktim edilen “29. Woods Hole Sinema Şenliği ve 10. Oceanside UluslararasıFilm Festivali’nde bir gecede “En Âlâ Erkek Oyuncu” mükafatı aldı. Fakat şimdi 27 yaşında olmasına ve hiçbir takviye olmadan bağımsız sinema yapabilmeyi en iyi halde temsil eden Antalya’lı bağımsız sinema direktörü Sevgi Hirschhäuser’ın kaleme aldığı, yönettiği ve yapımcılığı üstlendiği “Toprak”, geçen hafta Almanya’nın HOF Memleketler arası Sinema Şenliğinde, de ödül alarak Türkiye’nin bu şenlikte ödül kazanan birinci direktörü oldu.
Bu sen ben sıkıntısından öte “gelecek, aydınlık bir toplum” problemi.
Cumhuriyet
