The Guardian’dan Steve Rose, insanların karantinadayken izleyebilecekleri “izolasyon” temalı bir sinema seçkisi hazırladı.
Artfulliving’in aktardığı seçki, karantinanın kiminle yahut kimlerle geçirildiğine nazaran seçilmiş sinemalardan oluşuyor.
TEK BAŞINAYSAN
“Cast Away” (Yeni Hayat)
Haydi, kendisi de Avustralya’da Covid-19’a karşı uğraş eden Tom Hanks’i daha havalı olduğu periyotlarıyla hatırlayalım: Kendisini zarurî bir Robinson Crusoe olarak bulan karakterimiz, eğlenmek için beachball oynamak ve “kendi kendine” dişçilik yapmakla meşguldür. Orada kal Hanx!
“Buried” (Toprak Altında)
Klostrofobik senaryolara son bir katkı: Ryan Reynolds yanında yalnızca bir çakmak ve cep telefonuyla yerin altı metre altındaki bir tabutta uyanır. Bu beklenmedik senaryo sizi muhtemelen “merdiven altı” dolabınızı tekrar gözden geçirmeye sevk edecektir.
“Safe”
“127 Hours” (127 Saat)
Kimin dışarı çıkmaya nitekim muhtaçlığı var ki? James Franco’nun dertsiz dağcısı pek de parlak olmayan bir durumun içindedir. Kanyon seyahatine çıkan karakterimiz bir kayanın altında sıkışıp kalır ve bir uzvunu kaybetmek üzeredir. Meskende kalmak hiç bu kadar mantıklı gelmemişti. Yahut bir dahaki sefere gerinizde nereye gittiğinizi söyleyen bir not bırakın.
“Repulsion” (Tiksinti)
Direktörlüğünü Roman Polanski yaptığı için bu sineması bir köşeye mi itmeliyiz? Ayrıyeten Catherine Deneuve’nün etkileyici performansını, bir akıl hastalığının izlerini, uyanıkken görülen kâbusları ve (sorunsal olarak) erkek avını da siliyoruz. Deneuve’ün Londra dairesi muhakkak sallanmaz. O, kız kardeşinin dairesi kadar kendi psikozunda sıkışıp kalır.
ÇOCUKLARIN VE AİLENLEYSEN
“Room” (Gizli Dünya)
“The Shining” (Cinnet)
Ona yaratıcı bir şeyler yapmak için iç yerdeki vakti kullanmasını söylediler. Gümüş kaplamalar, her şey bundan ibaret. Ancak bunun daha sonra The Overlook Hotel’de Jack Nicholson ve ailesi için nelere mal olduğunu hatırlarsınız. Ortada hayaletler, ikizler, sapık bina vazifelileri, büyük halılar ve Yerli Amerikalı mezarlıkları olmadığı sürece muhtemelen iyi durumdasınız.
“Panic Room” (Panik Odası)
Kendini izole etme kanısı bazen hayatınızı kurtarabilir. Jodie Foster ve kızı Kristen Stewart’ın Upper West Side’daki konutları ünlü gaspçılar (Forest Whitaker, Jared Leto ve Dwight Yoakam) tarafından kuşatıldığında olduğu üzere. Bu beton güvenlik odası size değerli bir ekstra üzere görünebilir ancak katiyetle kullanışlı olduğunu söylemeliyiz. Kedi ve fare oyunları genelde biraz iddia edilebilirdir lakin bu sinemada David Fincher, böylesi küçük alanlarda bile kamera çekiminin nasıl yapılabileceğini herkese kanıtlıyor.
“Swiss Family Robinson” (İsviçreli Robinson Ailesi)
Modası geçmiş ve harap olabilir, lakin 1960’ta Disney tarafından yapılan bu sinema, gemi kazasından kurtulan bir ailenin ıssız bir adayı bir konuta dönüştürme çabasını ortaya koyar. Tom Hanks’in Cast Away’de yaptığından daha iyi bir iş çıkardıkları söylenebilir, o denli ki onları kurtarmaya geldiklerinde dönmeyi reddederler ki bu İsviçre üzere bir ülke için pek de alışıldık bir durum değildir.
“Mustang”
Kimilerine konut hapsinin pek yeni bir şey olmadığını hatırlatmak için iyi bir vesile: Bu sinema, eski ömürlerinde hiçbir sorunu olmayan beş Türk kız kardeşin amcaları tarafından evlendirilene kadar meskene hapsedilmelerini anlatır. Direktör Deniz Gamze Ergüven’in kendi deneyiminden yola çıkarak çektiğini söylediği sinema; toplumsal tenkit, kaçış fikrinin getirdiği tansiyon ve çağdaş bir masalın bir karışımı.
PARTNERİNLE BİRLİKTE KARANTİNADAYSAN
“The Lighthouse”
Sinemanın direktörü Robert Eggers’ın da dediği üzere: “İki erkek tek başlarına devasa bir kuleye dikilirse hiçbir şey iyi olamaz.” Bu sineması izlerken kendinizi eski bir halüsinasyonun içinde sıkışıp kalmış üzere hissedeceksiniz. Willem Dafoe ve Robert Pattinson, etrafı köpek balıklarıyla çevrili bu tuhaf yerde yer, içer, bağırıp çağırır ve sıkça arbede eder. GPS için Tanrı’ya şükürler olsun!
“Vivarium”
Ürkütücü emlakçının Jesse Eisenberg ve Imogen Poots’a dediği üzere: “Sonsuza dek burada yaşamak isteyeceksiniz.” Öteki hiçbir seçenekleri yok, bu en ürpertici günlük konutta bütün kaçış teşebbüsleri başladıkları yere, konutun ön kapısına geri dönüyor. Groundhog Day ile The Truman Show ortasında bir yerde duran ve biraz bilim kurgu da içeren Vivarium, izleyiciye tansiyonu yüksek bir sinema vaat ediyor. (27 Mart’ta tüm dijital platformlarda yayıma girdi.)
“The African Queen” (Afrika Kraliçesi)
Katharine Hepburn ve Humphrey Bogart, Guardian Soulmates’in özel eşleşmelerinden biri. Bu klasik ırmak serüveninde onları öldürmeyen şeyler (hastalık, sıçanlar, tabiat, Almanlar) sadece bağlarını daha da güçlü kılar. Olumsuz şartlara karşın birbirlerini destekleyen beşerler her vakit bundan faydalanmasını bilir.
“Exhibition” (Sergi)
Joanna Hogg tarafından yazılıp yönetilen sinema, çiftlerin birebir konutta yaşamasına karşın nasıl da birbirlerinden farklı ömürler sürdürebileceğini gözler önüne serer. Onun bu elegant ve mistik sineması çağdaş bir Londra konutunda geçer. Evlilikleri bir cins krize giren sanatçı Viv Albertine ve Liam Gillick, yaşadıkları yeri bir tıp hapishane ve sığınak olarak görmeye başlar. Lakin Albertine, düş gücünü kullanarak tüm hayal kırıklıklarından yaratıcı bir çıkış noktası bularak sıyrılmayı başarır.
ARKADAŞLARINLA BİRLİKTE KARANTİNADAYSAN
“The Exterminating Angel”
Şaşaalı bir akşam yemeğinden sonra konuklar (burjuva, geveze, sevimsiz) kendilerini mana veremedikleri bir nedenden dolayı yemek odasında kilitli bulur. Garson gitmiş, yemekler tükenmiş, saatler ilerledikçe medeniyetin kaplaması soyulmaya başlamıştır. Hiciv yüklü bu değişik sinemada sürrealist direktör Luis Bunuel, hiçbir soruya yanıt vermez ve her şeyi akışına bırakır.
“Cabin Fever” (Dehşetin Gözleri)
Ormandaki bir kabinde geçen rastgele bir sinemanın başarılı olmama ihtimali yoktur, lakin çok azı Eli Roth’un 2002’de çektiği Cabin Fever kadar tesirli olabilir. Üstelik bu sinemadaki virüs çok daha agresif, COVID-19’dan çok daha tehlikelidir. Aptal, zalim ve bencil kararlar veren bir küme genç, sinemada kanlı bir şovun fitilini ateşler. Ardınıza yaslanın ve tüm bunları bir kabinde yapılmaması gerekenlere dair bir ders üzere izleyin.
“The Breakfast Club”
Gençken cumartesi sabahları size sonsuza dek sürüyormuş üzere gelebilir, ki karantina altında bu pek de iyi bir niyet değildir, fakat yeniden de bundan bir kaçış yolu var. Bugünün toplumsal medyayla iç içe geçmiş perspektifinden John Hughes’ın bu kült sineması, insanların yalnızca bir sandalyeye oturup birbirleriyle konuşabilmelerine dair farklı bir örnek üzere gözükür.
“High Life”
Claire Denis’nin bu enteresan bilim kurgu sinemasındaki uzay gemisine binmediğiniz, tecavüzcülerle bir odaya sıkışıp kalmadığınız, yıldızlararası bir intihar vazifesine gönderilmediğiniz ve bir bilim beşerinin doğurganlık deneği olmadığınız için minnettar olmalısınız. Mastürbasyon odasının kapısında da uzun bir kuyruk var. Her ne kadar Robert Pottinson ile baş başa kalma fikri bazılarına hayli cazip gelse de ortada çok daha önemli bir durum kelam konusu.
UMUDUNU KAYBEDİYORSAN
“The Martian” (Marslı)
Kızıl gezegende mevte terk edilmiş bir Nasa bilim insanı olan Matt Damon, tahminen de sinema tarihinin en yalnız karakterlerinden biri ancak o bir köşede oturup umudunu kaybediyor mu? Hayır! O, MacGyvering ile birlikte hayatta kalmaya çalışmakla meşgul. Ek olarak, kendilerine verilen buyruklara karşı gelen ve onu kurtarmaya çalışan arkadaşları da var. Unutmadan belirtmekte yarar var, Damon Çin’den de biraz yardım alır.
“Cube” (Küp)
“Bacurau”
Bu garip sinemada Brezilya’daki bir köy, sözün tam manasıyla birtakım silah ve halüsinojenler aracılığıyla ortadan kaldırılır. Ülkenin geri kalanından yalıtılıp yozlaştırılmış; siyasetçi ve Amerikalı paralı askerleri tarafından kuşatılmış bu bölge, dünyanın geri kalanından adeta koparılır. Buradaki mahallî halk ise birlikte durmak, kimliklerini ve onlara ilişkin her şeyi korumak zorundadır.
“The Diving Bell and the Butterfly” (Kelebekler ve Dalgıç)
Geçirdiği felçten sonra hiçbir uzvu hareket etmeyen ve kendi vücudunun içine sıkışıp kalan Jean-Dominique Bauby’nin (Mathieu Amalric) tek gözünü kurtarması rastgele bir hapsetme biçimine nazaran özgürlük üzere hissettirebilir. Hayal etmesi bile epey güç olan sinemada Bauby, kahramanca bir iç seyahat yapar ve onun serüveni sinemayla birebir ismi taşıyan bir kitaba dönüşür. Bauby’nin öyküsü ve tüm bu süreç ise direktör Julian Schnabel’in perspektifinden insanlara umut veren harika bir sinemaya dönüşür.
Cumhuriyet
