1990 doğumlu Emre Erdoğdu’nun yazıp yönettiği, ortak imalcisi olduğu birinci uzun metrajı “Kar” (2017), o yıl Adana Altın Koza’da Ayris Alptekin’e En İyi Kurgu, Hazar Ergüçlü ile Halil Babür’e Umut Veren Bayan ve Erkek Oyuncu mükafatlarını getirmişti. Erdoğdu, dört yıl sonra, yeniden yazıp yönettiği, “Kar”dan hem husus hem biçem olarak son derece farklı bir sinemayla “Beni Sevenler Listesi” ile karşımızda.
Çok başarılı ve çok sağlam bir iş çıkardıktan sonra bu muvaffakiyetin üzerine yatıp yıllarca tıpkı sinemanın çeşitlemelerini yapan birtakım genç direktörün tersine, birinci kıymetli muvaffakiyetini aşıp yeni bir şeylerin peşinde koşması, üstüne üstlük fevkalade iyi bir sinema yapmış olması, yeni bir yaratıcı “auteur” kazandığımızı müjdeliyor.
Birinci karesinden itibaren farklı bir görselliği olduğu için evvel biçemden kelam etmek isterim. Sinema 4/3 formatında siyah-beyaz çekilmiş. Sinemanın neredeyse birinci 50 yılı boyunca kullanılmış bu biçem, günümüzde de bilhassa periyot sinemaları çekildiğinde ortada bir kullanılıyor. Farklı olan, günümüz İstanbulu’nda, Cihangir’de geçen bir hikayeye bu formatın cuk oturmuş olması. Sermet Yeşil ile Halil Babür, televizyonda bir klip ya da kısa sinema izlerken “neden siyah beyaz” – “neden olmasın” muhabbeti bir yana, “Beni Sevenler Listesi”ni, imaj direktörü Emre Tanyıldız’ın başarılı siyah beyazının dışında tasavvur etmek sahiden mümkün değil.
HİKAYE CİHANGİR’DE
Senaryoya gelirsek hikaye, ünlülerin mahallesi Cihangir’de. Tanınan sinemacıların, sinema ve dizi oyuncularının uyuşturucu tedarikçisi ve satıcısı Yılmaz’ın (Halil Babür) kıssasıdır. Yılmaz bu insanları müşterileri değil, yakın arkadaşları olarak görür. İstanbul’da başlayan uyuşturucu operasyonları yüzünden satacak uyuşturucu bulamayan Yılmaz sıkıntı durumda kalır. Mesleksel sorumluluğu ona muhtaçlık duyacakları “mal”sız bırakmamayı gerektirmektedir.
Bilinçaltında ise herkesin kendisini çok sevmesinin asıl nedenini bilen Yılmaz’da uyuşturucu bulmazsa artık sevilmeyeceği paranoyası oluşmaya başlar. Bu paranoya ona her geçen gün daha büyük riskler aldırır, sevilmeme korkusu giderek Yılmaz’ı yok etmeye başlar.
Senaryo bu kısa özetten çok daha güçlü detaylardan oluşur. Emre Erdoğdu anlatı dokusunu kısa kısa anekdotlardan oluşturur. Bu anekdotlar, olaylardan çok karakterlerin derinine inerek birkaç dakika bile gördüğümüz şahısları yıllardır tanırmış üzere anlamamızı hedefler. Bu yama işi üzere parçacıklı doku giderek eşsiz bir bütünlüğe erişir ve magazin haberlerinde izlediğimiz “ünlüler” toplumunun gerçekçi bir portresine dönüşür. Sinemada Yılmaz’ın sevenlerini/müşterilerini Hayal Köseoğlu, Ahmet Rıfat Şungar, Nazlı Bulum, Sermet Yeşil, Sinan Arslan, Cem Uslu, Süreyya Hoş üzere oyuncuların yanı sıra gerçek hayatta direktör olan Onur Ünlü, Can Evrenol, Özgür Sempatik, Burak Çevik’in de görünmeleri bu gerçeklik hissini daha da perçinler.
KAYIP HAYATLAR
Kendilerini çok önemseyen lakin aslında kayıp hayatlar yaşayan bu kayıp insanların dünyası trajik bir dünyadır. Ve bu trajik dünyada yanlış bile olsa, hâlâ hissedebilen ve hissettiği için hâlâ yaşayan bir tek Yılmaz vardır.
Erdoğdu, bu dünyanın traji komik boyutuna ortada bir hınzır bir mizahla da bakar. Enes (Ahmet Rıfat Şungar) ile Yılmaz’ın o eşsiz “yok” muhabbeti, göçmen sıkıntısında kelam edilirken, kendisi de Bağcılar’dan gelen Yılmaz’ın içtenlikle “göçmen olmak o kadar da sıkıntı değil” demesi hem fevkalade komik hem de fevkalade etkileyicidir.
Neredeyse sinemanın her karesinde oynayan, genç neslin çok değerli oyun müelliflerinden, tiyatro, sinema, dizi oyuncusu, direktör, Halil Babür’ün Yılmaz yorumu tek sözle harikadır. Oyuncu olarak daima en düzgününü yapmış olan Halil, bu defa en güzelinden bile uygundur.
Sinema başladığında elle yazılmış jeneriğinin kesinlikle bir manası olduğunu düşünmüştüm. Haklıymışım. Erdoğdu, en sonda yeniden bu jeneriğe dönerek çok parlak finalinin bir öğesi olarak kullandı.
Dün bu yazıyı, hem “Beni Sevenler Listesi”nin Altın Lale’ye hem de Halil Babür’ün En İyi Erkek Oyuncu mükafatına en yakın isimler olduğunu belirterek bitirmiştim. Müsabaka sonuçları yayımlandığında yanılmadığımı gördüm. Ulusal Yarışma’da “Beni Sevenler Listesi” Altın Lale, Halil Babür de En İyi Erkek Oyuncu mükafatlarını aldı. Hem bunlara hem de Fikret Reyhan’ın “Çatlak” ile En iyi Senaryo ve En İyi Direktör mükafatlarına canı gönülden katılıyorum.
Cumhuriyet
