“Bachçede Yaz Festivali” hava durumunun değişkenliğin nedeniyle Bahçede değil, Otelde bitti! Hakan Erdoğan’ın düzenlediği ve ağustos ortasında başlayıp eylül ortasında sonlanan konserlerin alıştığımız yeri Sakıp Sabancı Müzesi Fıstıklı Teras, açık havadaydı ancak kapalı yerde İstanbul’un gürültü kirliliğinden kurtulunca Çakmur’un piyano resitaline daha iyi konsantre olma talihini yakaladık. Zira Can Çakmur’u dinlemek bir talih. Gençliği, (24 yaşında) usta olmasını engellemiyor. Tokyo Filarmoni üzere orkestralarla birlikte çalmış, dünyaca ünlü konser salonlarında resitaller vermiş, çeşitli mükafatları olan, eğitimine ünlü ustalarla ve burslarla devam eden, yolu uzun ve açık bir sanatçı. Ve bunun farkında olan özel bir izleyici kümesi. Konserin yeri değişmesine rağmen takip edip gelmiş, cumartesi akşamını ayırmış genç bir dinleyici! Hakan Erdoğan’ın da teşekkür ettiği, nihayet şuurlu, her es’te heyecanlanıp alkışlamayan, nefesini tutup dinleyen, sanatkarla bütünleşen ve en hoşu, yaşı da ruhu da genç izleyici.
YALNIZCA USTA DEĞİL, OLGUN
Can Çakmur’u ergen bir delikanlıyken tanıyıp hayran kalmış ve fırsat bulduğum her konserini takip etmiş biriyim. Sanatını pahalandırmak bana düşmez; Fazıl Say toplumsal medyasında kendisini ne kadar pahalı bulduğunu; onun için besteler yapacağını ve hatta birlikte bir konser vermeyi düşündüğünü anlatırken onun karakterine de vurgu yaparak “İyi bir insan” diyor. Ben de kendisiyle birinci tanıştığımda gençliğine karşın olgunluğuna hayran kalmıştım.
BİR BUÇUK SAAT EZBERDEN
Şenliğin son resitalinde Schubert’in La Majör Sonatı ve Schumann’dan Kreisleriana çaldı. İki uzun, sıkıntı ve ağır modül. Tek notaya bakmadan, ezberden! Kırılıverecekmiş üzere duran ince uzun parmaklarıyla, (zaten Can büyüdükçe uzuyor, boya gidiyor, inceliyor), piyanonun üzerinde fırtınalar estiriyor. Ruhunda esen fırtınaları ise paylaşmıyor. Sakin, mimiksiz bir sanatçı. Birinci defa bu kadar yakından ve iyi pozisyonda izledim ve çok enteresan, ona bakmaktan dikkatim dağıldığı için, seçilen kesimler da bildik, tanınan kesimler olmayınca, müziğe gereğince odaklanamadığımı fark ettim. Piyano resitallerinde piyanistin elini görmeyi çok ister seyirci. Piyanist değilim, yüzünü görsem yetiyor, ancak bazen o bile fazla imiş, ışıklar açık, seyirciyi de izliyorum. Ortada müzik kaynıyor! Bir orta gözümü kapatıp dinledim, müziği iliklerime kadar hissettim, fakat görenler uyuyorum zannedecekler diye açtım tekrar!
Birkaç gün evvel tekrar tıpkı yerde Macar Caz Kümesi Peter Sarik Trio’yu dinlemiştik. Peter Sarik Trio, caz ve Bela Bartok buluşması ve uzun sololardaki yüksek volümlü paylaşımlarıyla Fıstıklı Teras’ta iyi giderdi. Lakin “piyanonun prensi” Can Çakmur’u daha iyi hissetmek için hakikaten gözlerini kapayıp özel bir yerde, mesela Şerefiye Sarnıcı’nda dinlemek beğenilen olurdu. Le Meridien’in rüzgâr yüzünden konserlere kucak açmaları iyi de konser bitiminde aracınız yoksa, kamu ulaşımına uzak olduğu için ortada kalıyorsunuz, zira artık İstanbul’da taksi bulabilmek, Can Çakmur konseri kadar istisna oldu!
Cumhuriyet
