Fakat gördüm ki bu sefer Can Ozan tek tabanca takılmış ve tamamı kendine ilişkin 8 parçayı (ki bunların üçü enstrümantal) tek başına seslendirmiş (tabii geri vokaller mevcut, kimsenin hakkını yemeyelim). Tok sesi, dingin şekli ve dinleyeni acilen kavrayan müzikleriyle daha isminden çokça kelam ettireceğine inandığım Can Ozan ile son albümü vesilesiyle yazılı bir söyleşi yaptık.
– Albümün yaratım sürecinden başlayalım mı? Aşikâr ki pandemi sürecinde kaydedilmiş bir albüm, lakin kimi müzikleri daha evvelki yıllardan hatırlıyoruz, “Toprak Yağmura” üzere. Ne vakittir üzerinde çalışıyorsunuz albümün ve kimlerle, nasıl çalıştınız?
Albümü Erekli-Tunç stüdyosunda kaydettik. Oranın benim için farklı bir yeri var zira küçükken bol bol dinlediğim sanatkarların albümlerinin kaydedildiği yer Erekli-Tunç. Aranje, Kayıt ve mix evresinde Mert Kasap ile çalıştık. Davulları ilkokuldan beri dostum olan Ertuğrul Biber, bas gitarları Buğra Ortakçı çaldı. Perküsyonda Velican Sagun, sololarda Onur Taşkan eşlik etti. Müzikleri yazmam yaklaşık bir yıldan fazla sürdü. Hatta kayıt evresindeyken bir iki müziğin kelamlarını kökten değiştirdim.
– Evvelki yıllarda öteki sanatkarlarla yaptığınız düet kesimler çok ilgi çekmişti. Bu albümde bu türlü bir düet yok, bunun özel bir sebebi var mı?
Diğer beşerlerle ortak projeler üretmeyi seviyorum. Müziğin birlikte yapılabilen bir sanat kolu olması çok hoşuma gidiyor. Lakin biraz fazla düet yaptığımı düşündüm açıkçası. Bı albümün benim yalnız başıma kimliğimi yansıtmasını istedim.
Duman, Teoman ve Bob Dylan…
– Müziklerinizi kendiniz yazıyor ve kendiniz besteliyorsunuz. Kendinize has üslubunuz bir epey beğeniliyor. Siz kendinizi nerede görüyorsunuz, müzikte hangi geleneğin izini sürüyorsunuz örneğin, hangi sanatkarlar sizin kutup yıldızınız?
Ben Duman, Teoman, Mor ve ötesi üzere sanatkarları severek ve dinleyerek büyüdüm. Yabancı olaraksa Radiohead, Bob Dylan, Prodigy, Eminem, Metallica, System of a Down ve gibisi bir çok usulden sanatkardan etkilendim. Bütün bu müzisyenlerin müziğimde tesiri olduğunu düşünüyorum. Müzikte hangi geleneği sürdürüyorsunuz sorusuna karşılık olarak kendimi halk ozanı geleneğinin post-modern bir versiyonu olarak gördüğümü söyleyebilirim tahminen.
– “Hem mafya hem emekçiyim / Ahlakına ben bekçiyim”… “Düşman Benim” isimli müziğiniz çarpıcı kelamlarıyla dikkat çekiyor. Nereden geldi ilhamı bu müziğin? Kelamların altında ne üzere manalar kapalı, ya da kimlere iletiler gidiyor?
Aslında bu müzik günlük hayatta herkesin bütün meselelerin kaynağı olarak suçladığı kötücül bir düşman karakterinin ağzından yazıldı. Sinemalarda olduğu üzere gerçek hayatta da dünyadaki büyük sorunlardan sorumlu tutulan antagonist karakterler vardır. Bu bir siyasetçi olabilir, bir millet yahut ülke olabilir. Büsbütün soyut kişilikler yahut kurumlar olabilir. Müzikteki makus karakter sorumluluğunu kabul ediyor ve bunun hakkı olduğunu savunuyor. Ben aslında gerçek kişi ve kurumları düşünerek yazmadım bu şarkıyı ancak dinleyince ister istemez akla birtakım şahısların gelmesi çok düşündürücü.
SUSURLUK’A OTOSANSÜR
– Müziğin görüntü klibi de enteresan. Kiralık bir katili oynuyorsunuz fakat sonunda tüm onun da kimliği farklı bir görünüme bürünüyor… Klipte ne anlatmak istediğinizi merak ediyoruz doğrusu..
Aslında ava giderken avlanan bir kiralık katilin hikayesi bu. Klibin konusunu oluştururken Susurluk olaylarından etkilenmiştim. Klipte de makul referanslarla değinmeyi düşündüm fakat ülkemizdeki tabir özgürlüğüne çok güvenmediğim için kendime otosansür uygulayıp bu referanslardan vazgeçtim.
– Albümle birebir ismi taşıyan “Kapalı Perdeler” albümde öne çıkan bir öbür müzik. Aşk sahiden bir savaş mı sizce, ve öyleyse neden?
Bence tüm insan bağlantıları bir nevi soğuk savaş özelliği taşıyor. Zira insan istekleri ve beklentileri sonsuz. Bu da ister istemez birtakım çarpışmaları beraberinde getiriyor.
– Bir yılı aşkın müddettir devam eden pandemi yüzünden müzik dalı ve bilhassa de sahne işçileri (müzisyenler başta olmak üzere) büyük darbe aldı. Siz nasıl geçiriyorsunuz bu süreci?
Ben pandemiyi konutta müzik yaparak ve kaydederek geçirdim diyebilirim. Kitap okumaya çalıştım, bol bol dizi izledim. Spotify üzere streaming servisleri ve canlı yayın konserleri sayesinde hayatta kaldım bu süreçte.
‘SANATÇIYA RUHSAL DAYANAK DE ŞART’
– Devletin de pek yardımı olmadığını görüyoruz bu süreçte. Sanatkarlar nasıl ayakta kalacak, sizce bu periyot nasıl bitecek? Bir yandan intihar eden müzisyenlerin sayısı da gittikçe artarken sizce atılacak adımlar neler olmalı (ya da olmalıydı?)
Sanatkarlar bence ruh yapıları gereği depresyona yatkın beşerler. Bu stil negatif toplumsal olaylar da en çok yaratıcı ve içe kapanık insanları etkiliyor. Devletin sanata ve sanatkara dayanak verirken daha verimli bir yapı kurması gerekiyor. Ruhsal dayanağın daha aktif bir biçimde sağlanması gerekiyor.
– Online konserlere nasıl bakıyorsunuz? Olacak mı albüm sonrası bu türlü konserleriniz?
Online konser hayatımıza çok yeni girdi. Sponsorlu online konserler ekonomik olarak verimli bir model olduğu için müzik sanayisinin ayrılmaz bir modülü olacaktır diye düşünüyorum. Gayemiz aslında fizikî konserleri ön planda tutmak lakin koşullar gerektirdikçe online konserlerimize devam edeceğiz.
Dinlemekten hiç sıkılmadığınız 5 albümü sorsam?
6 olsun…
Radiohead – “In Rainbows”
Bob Dylan – “Bringing It All Back Home”
Duman – “Belki Alışman Lazım”
mor ve ötesi – “Dünya Palavra Söaylüyor”
Prodigy – “Fat of the Land”
Metallica – “Black Album”
Cumhuriyet
