Eğitim Islahatı Girişimi’nin (ERG) hazırladığı “Uzun Hikâye” yazı dizisinin son kısmı olan “Çocukların Gözünden Pandemi”de, çocukların salgın sırasında yaşadıkları ve hissettikleri aktarılıyor. ERG Araştırmacısı Umay Aktaş Salman, bu araştırma için farklı sosyoekonomik şartlara sahip, farklı okul çeşitlerine devam eden 8-17 yaş ortasındaki çocuklarla görüştü, onlara kendilerini nasıl hissettiklerini, konutta nasıl vakit geçirdiklerini ve uzaktan eğitim tecrübelerini sordu. Bu çalışmadan kısımlar şöyle:
ARTIK DAİMA BU TÜRLÜ Mİ?
İstanbul’da yaşayan 8. sınıf öğrencisi Y.A.Ü., uzaktan eğitim sürecinde yaşadıklarını ve hissettiklerini şöyle anlatıyor: “Evde tabletim vardı fakat eski olduğu için programlar yüklenemedi ve giremedim canlı derslere. İnternetim de yetersizdi. Martta başlayan süreç ve sonrası, benim için upuzun bir yaz tatili üzereydi. Arkadaşlarıma hangi bahiste olduklarını soruyor ve ona nazaran çalışıyordum. 7. sınıfı uzaktan eğitimi verimli kullanamadan bitirdim, 8. sınıfın başında da verimli giremedim derslerime. Eksiklerim var. İki ay evvel tablet geldi, derse giriyorum lakin öğretmenimi pek iyi anlayamıyorum artık, zorluk çekiyorum. Liselere Giriş Sınavı’na gireceğim bu yıl. Yüz yüze eğitim olsa fen lisesini kazanırdım tahminen, orayı istiyorum. Lakin kazanamamaktan korkuyorum. Koalanın ağaca tutunduğu üzere meskenime tutundum. Zira çok hareket edemiyordum. Koala nasıl bir ağaca tutunuyorsa ben de ağaca tutunur üzere konutuma tutundum.”
KOZASINDAN ÇIKAMAYAN TIRTIL
İstanbul’da özel bir okulda 4. sınıfa giden 9 yaşındaki G.S. okul ve uzaktan eğitim ortasındaki farkı şöyle anlatıyor: “Okul bana ve arkadaşlarıma ilişkin bir yer. Kendim üzere bireyler var. Arkadaşlarımı çok özledim, onlarla olmayı istiyorum. Annem artık meskenden çalışıyor ancak işleri olduğu için benimle vakit geçiremiyor. Yalnız oluyorum bu türlü. Daima evdeyiz fakat iyi ki kitaplar var, yoksa öteki dünyalara da gidemezdim. Kozasının içinden çıkamayan bir tırtıl gibiyim. Kelebeğe dönüşemedim.”
OKUL YERİNE LOKANTA
Salgın, İstanbul’da yaşayan 17 yaşındaki M.Ö. için eğitimin okulda yapılmaması çalışmak zorunda kalmasına neden oldu. M.Ö. meslek lisesi 11. sınıf öğrencisi. Babasının ve amcasının işlettiği restoranda 10 yaşından beri hafta sonları çalışan M.Ö., eğitim uzaktan olunca hafta içleri de çalışmaya başladı. M.Ö’nün salgının başından bu yana yaşadıkları şunlar: “Geçen sene mart ayında uzaktan eğitim çok verimli geçmedi. Bu eğitim yılı başladığından beri katılabildiğim kadar derslere katılmaya çalışıyorum lakin çalıştığım için saatlerime uymuyor. Haftanın beş günü babam ve amcamın restoranında çalışıyorum. Kuryelik yapıyorum, siparişleri götürüyorum, paklık yapıyorum, bulaşık yıkıyorum. Dükkândan canlı derslere bağlanmaya çalışıyorum. Bu türlü bir ortamda dersi anlamak, dinlemek çok güç. Öğretmenler de ‘Neredesin sen, gürültü çok’ diyor. ‘Dükkândayım, çalışmak zorundayım’ dedim lakin kimse de dönüp diğer bir şey sormadı.”
‘OKULU ÖZLEMEDİM’
İstanbul’da yaşayan 13 yaşındaki M.V., okulu özlemediğini belirterek “Bazı öğretmenler ayrımcılık yapıyorlardı. Zeki olduğunu düşündüğü öğrencilere daha iyi davranıyorlar. Öğretmenin bir çocuğa vurma hakkı olamaz. Lakin oluyor. Bizim kararlarımızı önemsemiyorlar. Ruhsal şiddet de uyguluyorlar. Öğretmen bana da bağırdı. Tokat atacak üzere elini kaldırdı. O olaydan sonra okuldan nefret etmeye başladım. Bir tek arkadaşlarımı özledim. Bir de vücut dersini” diyor. 8 yaşındaki M.E.Y., kendisini konutta beslenen kuş yahut balık üzere gördüğünü, kendisini rahat ve memnun hissettiğini söyleyerek şöyle devam ediyor: “Rahat geliyor, meskende olmak. Uzaktan eğitimi sevdim. Bilgisayardan olmasını seviyorum. Bilgisayarla uzaktan eğitime kadar çok ilişkim yoktu. Bazen merak ettiğim bir şeyi araştırıyordum, görüntüler izliyordum. Artık teknolojik olarak daha fazla deneyimim var. Öğretmenimi ve arkadaşlarımı yüz yüze görüşmeyi özledim ancak dünyada her şey olağana dönse ben tekrar uzaktan eğitimi seçerim. Eskiye nazaran hayatımdaki tek fark dijital ortamda da hayatımı sürdürmeyi öğrendim.” 8. sınıfa giden M.K. “Arkadaşlarımı göremiyorum, okula gidemiyorum. Makûs hissediyorum. Anneme konutta yardım ediyorum, paklık yapıyorum, yemek hazırlıyorum. Kardeşime bakıyorum. Okula gitmemek meslek sahibi olamamak demek benim için. Ya olamazsam” diyerek korkusunu lisana getiriyor.
‘KİMSE GÖRMÜYOR BİZİ’
6. sınıf öğrencisi G.B, 9 ay boyunca uzaktan eğitime de öğretmenlerine de erişemedi. Bir ay evvel sağlanan bir dayanakla meskenlerine internet kontağı çekilip, bir bilgisayar getirilince derslerini takip etmeye başlayan G.B., şunları söylüyor: “Televizyonumuz da bozuktu, geçen sene de hiç takip edemedim televizyondan dersleri. Konuttaki ders kitaplarından kendi kendime bir şeyler yapmaya çalıştım. Kendimin öğretmeni oldum. Öğretmenlere ulaşamadım, onlar da bana ulaşmadı. Yalnız olan bireyleri anlıyorum. Kimse gelip ‘Ne yapıyor bunlar?’ demiyor. Kimse görmüyor bizi güya. Çok kırıldım. Bu benim geleceğimi inşallah etkilemez. Yalnızlık çekmeyiz diye umuyorum. Bu türlü olursa okuyamam diye korkuyorum, ben öğrenmeyi seviyorum. Bir şey öğrenmek ilgimi çekiyor. Biri anlatırsa çok çabuk kavrayabiliyorum. Okula gittiğimde kaygılarımı unutuyordum, en azından öğretmenimle dertleşiyordum. Artık kimse yok. Konuşabileceğim kimse yok.”
Cumhuriyet
