HİKAYE
UNUTULMUŞ ESKİ UÇURTMA
HARUN UZMAN
KOCAELİ ÜNİVERSİTESİ MİMARLIK FAKÜLTESİ
Vakit öğleyi bir oldukça geçmişti. Akdeniz’in boğucu yaz sıcağının kendini iyiden iyiye hissettirdiği vakitlerdi. Zarurî olmadıkça beşerler meskenlerinden dışarı çıkmıyor, bu kavurucu güneşe maruz kalmak istemiyordu. Sıcaklığın getirdiği bir bezginlik duygusu bu vakitlerde insanları bir iki saatliğine uyumaya itiyor ta ki güneşin batışıyla hafif bir serinliğin başlayacağı vakit dilimine dek.
Gözlerimden uyku akıyordu. Lakin yapmam gereken bir dünya iş varken uyumak istemiyordum. Aklımda yaklaşan final imtihanları, okumam gereken kitaplar ve yapmam gereken bu kadar şey varken, zati bu pek mümkün gözükmüyordu. Evvel hangisini yapmaya başlayayım diye düşünmeye çalışarak kendimi kandırıyor ve gitgide daha da azalan bir istekle her seferinde evvel öbür birinden başlayacağımı düşünerek kendimi oyalıyordum. Günlerdir bu hal bu türlü sürüp gidiyordu. Her seferinde öbür bir şeye biraz başladıktan sonra sıkılıp bırakıyordum. Bu niyetlerle kıvranıp durmam ne kadar sürdü hatırlamıyorum. Kavurucu sıcağı hissettiğimde uzun müddettir hareketsiz kaldığımı ve güneşin bir müddettir üzerime vurduğunu anladım. Daha fazla dayanamayarak kalktım. Soğuk bir duş kendime gelmeme yardımcı olur diyerek banyoya ilerledim. On dakikalık rahatlatıcı serinliğin akabinde kendime gelmiş ve uykum kaçmıştı. Saçlar nasılsa çabucak kuruyacağından kurutmaya gerek yoktu.
YÜZÜNE BAKMAMIŞTIM
Her şeyden uzaklaşmak için dama çıktım. Bir sandalyeye oturup etrafı izlemeyi düşünürken köşede duvar tabanında unutulmuş olan eski uçurtmaya takıldı gözlerim. Uzun vakit evvel, çocukken yaptığım üzere uçururum diye almıştım. Lakin bir daha dönüp yüzüne bakmamıştım bile. Güneşte kalmaktan naylonunda yer yer eriyip delinmeler olmuş. Süratlice elden geçirirsem dertsiz uçabilirdi. Terazisini yani ipin uçurtmaya bağlanırken istikrarda taşıyabilsin diye iple oluşturulmuş üçgeni denetim ettim. Sağlamdı.
Uçurtmak için yanlışsız yeri ve rüzgâr istikametini anlamak için bir esinti çıkmasını bekledim. Bir iki ufak esintide ne kadar denediysem de uçurtma bir türlü havalanamadı. Ümidim kırılmak üzereydi lakin inadımdan bırakamıyordum. Birden daha yükseğe çıkarsam daha kolay uçurabilirim kanısı geldi aklıma. Ancak damda çıkabileceğim tek yükseklik merdivenin sahanlığının üstünü kapatan çatıydı ve eğimli olmasından ötürü hayli riskliydi. İnadım ağır bastı ve çatıya çıktım.
Uygun rüzgârı bekleyip uçurtmayı saldım. Nihayet uçurtma yavaş yavaş yükseldi. Denetimi kaybetmemeye dikkat ederek elimdeki ip makarasından dikkatli bir halde ip veriyordum. Olağanda, uçurtmayı uçurmadan evvel ip sonuna kadar açılır ve sağlamlığı ya da rastgele bir kopukluk olup olmadığı denetim edilirdi lakin ben bir anlık fikir ile bu işe giriştiğimden her şey talihe kalmıştı.
Uçurtma yükseldikçe daha güçlü bir rüzgârın tesirine maruz kaldığından istikrarda tutmak biraz zorlaşıyordu. Neyse ki çocukluğumda bildiğim o numaraların kimilerini unutmamışım. Vakit zaman ipi çekip bırakarak rüzgârın uçurtmayı sürüklemesini engelliyordum. Bir mühlet sonra kâfi yüksekliğe ulaştığında uçurtma oyuncak bir otomobil boyutunda gözüküyordu. Güya rüzgârda metot adap süzülen benmişim üzere içimi büyük bir memnunluk kapladı. Çocukluğumdan aşikâr uçurtma uçurmanın bana verdiği hazzı öbür hiçbir şeyde bulamamıştım. Güya ben de uçurtmayla birlikte hayat akışında karşılaştığım tüm o fırtınalardan uzaklaşıp rüzgârda çok çok uzaklara yanlışsız salınıyordum. Her vakit başımı alıp gitme isteği doğuyordu içimde lakin bağlarım ve iplerim varken gidemiyorum. Tahminen de uçurtma üzere iplere karşın gitmeli insan. Süzülmeli çok çok uzaklara. Korkmamalı karşılaşacağı rüzgârlardan.
Uçurtmamı seyre dalmışken bir ayak sesi ve sevinç çığlığı duydum. Başımı çevirince küçük kardeşimin geldiğini ve uçurtmaya bakakaldığını gördüm. Şaşkınlığını atlatıp yanıma geldi ve biraz korkarak da olsa uçurtmanın ipini ona verdim. Elinden kayıp gitme ihtimaline rağmen da makaraya sıkı sıkı yapışmıştım. Onun yaşadığı sevinç görülmeye kıymetti. Ben her ne kadar uzun müddettir uçurtma uçurmamış olsam da küçükken çok fazla deneyimlemiştim. Ancak kardeşim birinci kez bir uçurtma uçuruyordu ve yaşadığı sevinci anlatabilmek mümkün değildi.
Kardeşimin sevinci bana küçükken uçurtma uçurmak için güneşte durmaktan cildimin nasıl yandığı ve esasen esmer olan cildimin iyice karardığı vakitleri hatırlattı.
Düşüp ölmekten korkan ve bu yüzden uçmaya cüret edemeyen küçük bir kuşun o kaygıyı yenip birinci kere uçtuktan sonra hissettiği o mükemmel coşkuyla tekrar tekrar uçmak istemesi üzere kardeşim de birincinin uçurtmayı tutmaktan korktu. Ben tutamam elimden kayar sarfiyat diyordu. İkna etmek biraz güç olsa da sonunda beni kırmadı aldı ipi eline. Ve o birinci an harikaydı. Ruhu ve kalbi esasen göklerde uçmakta olan minik bir vücut ve halihazırda göklerde olan bir obje karşılaşmıştı. Bir eli uçurtmanın ipinde, bir eli ellerimde olan kardeşim, uçurtma güya onu da göklere yanlışsız çekecekmiş üzere sıkı sıkı sarılmıştı ellerime.
Ne vakte kadar o denli durduk bilmiyorum. Gözlerim kardeşim ve uçurtma ortasında mekik dokumaktan yorulmuş olmalı ki kendime geldim. Kardeşim çoktan alışmış ve elimi bırakmıştı. Bense kanılara dalıp gitmiştim. Hani tanımı imkânsız kimi anlar vardır. Çok memnun olacağın bir şey olmasa ya da ortada bir sebep bile olmasa da için o denli huzurla doludur ki vaktin hükümranlığı kalksın da sonsuza dek o anda kal istersin. İşte birkaç saatlik vakit diliminde hissettiğim bu huzur hiç bitmesin istiyordum.
NİHAYET ELİMDEYDİ
Güneş gerisinde kızıllıklar bırakarak batmak üzereydi. Tekrar akşam oluyordu. Kardeşimi artık uçurtmayı indirme vaktinin geldiğine ikna etmek biraz vakit alsa da sonunda o da kabul etti. Uçurtmanın ipini çekip yavaştan makaraya sarmaya başladım. Uçurtma zannettiğimden daha uzağa gitmişti. On dakika aralıksız ip sardıktan sonra nihayet uçurtma elimdeydi. Kuyruğunu ana gövdeye sarıp güneş görmeyecek bir yere kaldırdım.
Biraz daha güneşin artık iyice azalan kızıllığına bakarak oyalandım. Bu birkaç saatlik dilimde tüm kaygı ve sorumluluklarımı bir kenara bırakıp farklı bir âlemde olmanın yerini hatırıma gelen sorumluluklarımın yarattığı tedirginlik almaya başladı. Uçurtmayı ipinden çekip yere indirmiş olsam da onunla bir arada göklere çıkan ruhumun bir ipi yoktu ki geri çağırayım. Düşünmesem ya da düşünmek istemesem de bir günü daha heba etmenin can sıkıcı tedirginliği üzerime çörekleniyordu.
Aklım yaklaşan imtihanlarda ve ruhum göklerde süzülürken ayağa kalkıp konuta gitmeye karar verdim. Ayağa kalkınca yanımda oturan kardeşimi fark ettim. Kendi dünyama o kadar dalmıştım ki kardeşimin de orada olduğunu unutmuşum. Bana bakan meraklı gözlerini görünce içim bir güzel oldu.
Tahminen kimi sorumluluklarımı yapmamıştım lakin kardeşimle şahane birkaç saat geçirmiştim. Bu bile dünyalara bedeldi. Elimi uzatıp yanaklarını sıktım ve güya azıcık sıksam ziyan görecek narin ve minik parmaklarından yakaladım.
Zihnimdeki sisleri dağıtıp memnun bir gülümseme eşliğinde konuta gerçek yürümeye başladık.
———————————————————————————————————————————
ŞİİR
ÜRKEK DAĞ
ALİ YÜCEL
ANADOLU ÜNİVERSİTESİ
Bulutların ortasına gizlenmiş
Kükreyen koca dağlar
Üzerinde şanına yakışmayan ürkeklik
Titriyor
Değil zemheri ayından
Tahminen bir ejderha korkusu
Tahminen şairin lisanına düşme korkusu.
***
O dağlar ki
Haramilere meydan okumuş
Ser vermiş, yol vermemiş,
O dağlar ki
Köroğlu’nu basmış bağrına
Teslim etmemiş zalim Bolu beyefendisine,
Ah! Eylememiş
Ferhat’ın Şirin’i için açtığı kazma yaralarına,
Kartallara, kurtlara yuva olmuş
Arşa dayanmış ulu dağlar
***
O dağlar
Perde çekmiş penceresine
İğne iplik dikiş atmış eteğine
Korkuyor şairin elinden
Sözlerin maskaralığında
Mısradan mısraya atılma telaşında
En acayip, değersiz sözlerin ortasında
Anlamsız bir harf olmak
Ya da bir noktalama işareti.
Korkuyor
Düşerse şairin lisanına
Serde ne yükseklik kalır ne şan.
———————————————————————————————————————
DENEME
AŞK, DERİN BİR DOSTLUKLA BAŞLAR
MUTLUHAN YILMAZ
ANKARA ÜNİVERSİTESİ BİLGİSAYAR VE ÖĞRETİM TEKNOLOJİLERİ EĞİTİMİ
Sabahın erken saatleriydi. Uykudan uyanmış, Oğuz Atay’ın “Bir Bilim Adamının Romanı: Mustafa İnan” kitabını büyük bir heyecanla elime almıştım. Geceden kalan kısımları çok beğenmiş, uykumdan biraz daha müsaade istemiş ancak o müsaadesi alamamıştım.
Aslında bu sıralar çok ağırım bir yandan okul dersleriyle, imtihanlar ve projelerle meşgul oluyorum. Bir yandan da uzaktan eğitim sürecinin hazırlıklarını yerine getiriyorum. Gündelik hayatım bu uğraşlarla geçiyor. Yeni bir şey öğrendiğimde heyecanlanıyor, ruhumun ve zihnimin hâlâ öğrenmeye açık, canlı, canlı olduğunu anlıyorum. Aslında beni akademik mesleğe yönlendiren de bu his idi. Yeni bir şey öğrendiğimde heyecanlanmamı sağlayan his…
Sabahın mahmurluğu ile okuduğum sayfaların birinin son paragrafında tutuk kalmıştım. Ansızın kendimi, okuduğum kelamın derinliğini irdelemekte buldum.
BU BİR KLİŞEYDİ
Şöyle yazıyordu:
“Muhakkak ki aşk, derin bir dostlukla başlar.”
Bu kelamın ne olduğunu sabahın mahmurluğu ile pek anlayamamış olacağım ki gün içinde kendimi daima irdelemeye çalışırken buldum. Farklı…
Sabahleyin ulaştığım sonuç, iki kişinin birbirini sevmesi, ahbaplık kurması sonucunda aşkın başladığı idi. Ancak bu bir klişeydi. Bu tanımlamayı kabul etmemiş olacağım ki gün içinde tıpkı kelamla tekrar ilgilendim. Birincinin kendime dostluk nedir diye sordum. Bana nazaran dostluk, bir beşerle özdeşleşmektir, ona derin ve karşılıksız bir itimat, sevgi, muhabbet beslemektir.
Kimseyle kurulamayacak bir bağın, alaka ortamının, yerinin kurulmasıdır.
Kelamın manasını yine keşfediyordum. Bana nazaran o kelamla anlatılmak istenen, daha aşk serüveni başlamadan, karşınızdaki beşere duyumsadıklarınızdı. Yani onu büsbütün tanımadan, yanlışsız düzgün iki laf etmeden, edemeden, arkadaşlık/aşk serüvenini başlatmadan, belleğinizdeki izlenimleriyle soyut manada onunla yalnız kalmak, kimseye anlatmadığınız, anlatamayacağınız şeyleri onunla paylaşmak, onu içselleştirmekti. Evet, bunu kendimden biliyorum. Kimseyle paylaşamayacağınız şeyleri, zihninizde kurguladığınız sevgiliye anlatabiliyor, onunla sonsuz paylaşım içine girebiliyor, derin bir itimat bağı oluşturuyorsanız; evet, aşk ondan sonra başlar…
İzlenimlerin zihninizdeki kurgulamaya rehber olduğu bu süreçte, sevgiliyle derin bir dostluk ikliminde yaşar, bu süreçten artakalanlarla aşkın başlayıp başlamayacağına karar verirsiniz.
Şimdi âşık olmamışlar; isterseniz bunu deneyebilirsiniz.
——————————————————————————————————————————————————-
ŞİİR
KIRMIZI IŞIK
ÖZGÜR MUSTAFA KÖK
İZMİR DOKUZ EYLÜL ÜNİVERSİTESİ SANAYİ MÜHENDİSLİĞİ
Sözler ortasında gezinirken tıkılı kaldım,
Sağ köşede görünen köprüye bakarken ben.
Üstünde kırmızı bir ışık,
Umudu temsil ediyor, hüznü.
Bir ışık beklerken kırmızıda yakalandım.
Hissettin mi bir ağaç üzere döküntüyü?
Diyorum ya artık çözdüm örüntüyü
Palavrası temsil ediyor, üzüntüyü
Üç paralel çizgiyi aşmaya çalışırken baba
Hak ettik mi anlatsana bana?
Üstümde kırmızı bir ışık
Kiri temsil ediyor, gürültüyü.
——————————————————————————————————————————————————
İKNA
ENVER TUNA ORMANCI
ALAŞEHİR SELAHATTİN-ZUHAL BARUTÇUOĞLU ANADOLU LİSESİ
Bugün hava yazdan kalma,
Pencereden bahar giriyor.
On altı yaşında bir genç,
Odasının buğulu camından;
Güneşe göz kırpıyor..
Ekmeğin, suyun ve her şeyin,
Bütün canlılara yeteceği bir dünyada,
Neden savaşlar,
Neden açlıktan ölenler,
Neden göz yaşları sanki?
Birisi bana anlatsın.
İkna olmam ki…
Gece rahat yatağında,
Nasıl uyur bir insan?
Diğerlerinin acılarından,
Memnunluk devşirenler bilmem ki!..
Cumhuriyet
