Bedri Baykam, yalnızca iyi değil, ters bir küratör. Tarlabaşı’nın başındaki Plevneli Sanat Galerisi’nde sergilemek için daima değişik sanatkarlar buluyor. Şevval Başalan’ın Katarsis’inden sonra “Oganaki” için davet ettiğinde bu pandemi ortamında bir Japon mu buldu, nedir diye düşünürken karşıma çıka çıka, Ankara’da bir resmi kurumda çalışan, akşamları da fotoğraf yapan lakin fotoğrafla yetinmeyip büyülü dünyalar yaratan bir sanatkarla karşılaşıyorum.
Bedri de onu Ankara Sanat Fuarı’nda keşfetmiş, evvel “Cumhuriyet Berberi”ni görüp çarpılmış, sonra “İlhaniye Bakkalı” derken “Chinatown”! Aslında bu “Oyuncak”ları görmeye bence çocuklarınızla gitmelisiniz! “Annee, alalım mı ne olur!!” diye eteğinize yapışacağına eminim, oğlunuzun otomobil tamircisine, kızınızın “çalışma odası”na! Ben en çok çocukluğumun puslu anılarında büyük yer kaplayan o kocaman radyo kutusunu beğendim; daha doğrusu o radyo kutusunun içine yerleşmiş “Orient Express”i! Topu topu 22 cm’lik bu kutunun içinde hayallere daldığınızda bozkırın içinde geceyi yara yara giden trenin düdüğünü duyuyor, masamdaki şarabı yudumluyor, trenin küçük sarsıntılarını bile hissediyorum!
Akaryakıt istasyonu ve otomobil tamir atölyesinin de bir delikanlıyı nasıl etkileyeceğini düşünmek mümkün. Bir akademisyen, kütüphanenin sütunları ortasında kaybolur, bir genç, antik spor otomobillerin karşısında lisanı tutulur. Hepsi o kadar gerçek ki. Bedri Baykam’ın özetlediği üzere bunlar “Büyükler İçin Oyuncaklar”! Hakikaten bakkal dükkânı, daha evvelki işlerini gören Murat Ülker tarafından ısmarlanmış. Rahmi Koç’un da garaja bayılacağına eminim, görse keşke. O da oyuncak meraklısı malum.
İNCE AYAR ÇALIŞMA
Pekala, bu yerlerin teğe bir aynını, küçücük boyutlarda ve gerçeğine sadık kalarak yapmak, mecnun işi değil mi, hangi ülkede hatırlamıyorum artık, dünyanın en küçük kitaplarının sergilendiği bir dükkân vardı ve pirinç adedinin üzerine bile bir dua yazılmıştı!
Burada da cm’lerle ölçülen boyutlarda birer gerçek dünya yaratmak nasıl bir iş, ne kadar vakit alıyor? Yaklaşık iki buçuk ay uğraşıyor, bir tek enstalasyon için. Bu stanttaki işleri de birkaç yılda hazırlamış.
Ogan Akıncı, TED Ankara Koleji öğrencisiyken fotoğraf yapıyor ve topladığı materyallerden oyuncaklar tasarlıyormuş lakin ailesinin yönlendirmesiyle sanata değil, havacılığa yönelmiş, malum sanatçı demek işin başına aç kalmak demek! Ortadan geçen uzun yıllar Ogan Akıncı’nın içindeki sanat ateşini söndürmemiş, kıvılcım körlenmiş ancak için için yanmaya devam etmiş ve sonunda onlarca yapıtla parlayıvermiş! 70’lerin nostaljik dünyasında gezinirken bir detay daha dikkat çekiyor, biri dışında bu dünyada insan yok. Tahminen de o insan biz olduğumuz için?
Ben nasıl Orient Express’te gece seyahati yaptıysam, bir diğeri da saçını kestiriyordur tahminen berberde? Ogan Akıncı, işten dönüp kendisini atölyesine kapattığı ve başında sabahladığı işlerine Oganaki ismini vermiş. Bedri Baykam, Fısıldayan Kutular. Bu bir hayal dünyası, eminim ki her gezgin kendi hayal dünyasını uyandıracak bu işlere bakarken ismini kendi koyacak: “Ben Mükemmeller Diyarında!
Cumhuriyet
