Sinemanın gösterileceğini duyduğumda heyecanlanmak için gereğince neden var: Almodovar, İspanyol sinemasının aslarından bir direktör. 7. sefer başrol verdiği ve senaryosunu onun üzerine kurduğu, vazgeçemediği oyuncusu Penelope Cruz, gerek yaş aldıkça artan hoşluğu gerek yeteneğiyle harikulade bir oyuncu.
Zati Venedik Sinema Festivali’nin açılışında prömiyeri yapan bu sinemadaki rolüyle de ödül kazandı ve Oscar adaylığı konuşuluyor. Daha ne olsun? Tek ikircikli nokta sinemanın isminin “Madres Paralelas” yani teğe bir paralel anneler, sinemanın konusu hakkında çağrıştırdığı, paralel annelikten kastedilen ne? Sineması izlemeden konusunu okumamak üzere bir prensibim vardır ve o yüzden yazarken de mümkün olduğu kadar içeriğine girmem, baştan sona sineması anlatanları da okumam! Lakin ip ucu vereyim: Sinemada birebir mukadderatı paylaşan pek çok anne var. Lakin ikisi bilhassa birebir yolda, birebir acıları çekiyor. Sinemanın başlarında zati doğum sahneleri de var. Erkek direktörler bayanların doğurmak için ne kadar zorlandığını göstermeyi seviyor. Bir taraftan doğal, bir taraftan da haksızlık üzere, bayan doğururken memnun sonla bitse de çok acı çekiyor!
İSTEYEREK, İSTEMEYEREK
Sinemadaki ikinci gebenin ismi, Ana. Türkçesindeki rastlantısallık bir yana, Ana’nın (Milena Smit), Janis’in (Penelope Cruz) bilakis ana olmak üzere bir kaygısı, isteği yok. Janis, 40’lı yaşlarında, fotoğrafçı ve fotoğraflarını çekerken tanıştığı isimli antropolog Arturo’dan (İsrael Elejalde), onun evli olduğu için istememesine karşın, kazara gebe kalmış ve son bahtı olduğu için doğurmaya kararlı. İsimli antropolog da nedir diye ben de merak ettim: İspanya İç Savaşı’ndan kalma evrakları, izleri, toplu mezarları araştırıp buluyor Arturo. Janis’in de ailesinin yaşadığı kasabada bu türlü bir toplu mezar var; kasabanın erkekleri bir gece Falanjistler tarafından alınıp mezarları kazdırılarak öldürülüp topluca gömülmüş. O erkeklerin anaları, karıları olan bayanlar bu mezarların bulunup hepsinin kendi yerlerine gömülmesini ve huzura kavuşmasını istiyor. Burada mevzu dallanıp budaklanıyor: bir yanda annelik, cinsellik, aşk, kadınlık, öte yanda savaş, vefat, siyaset, dram. Bahis paralel biçimde vaktin akışına hakikat yürüyor. Bebekler doğuyor, annelik modelleri değişken, nedenleri farklı. Mezarlar araştırılıyor, aşklar deşiliyor, her şey birbirine karışıyor ve sonunda düğüm çözülüyor, izler buruk da olsa tadını çıkarırsınız, benden ip ucu bu kadar.
OYUNCULUK VE İDARE
Sinemada, yalnızca Penelope değil, bayanların en küçük rolden en büyüğüne, hepsi şahane. Milena Smit’in de harikulade bir gelecek vaat ettiğini söylemeli, duru bir hoşluğu, sakin bir oyunculuğu var. Annesi rolündeki Aitana Sanchez-Gijon’un da Almodovar’ın klasik oyuncularından biri olduğu düşünülürse o da elbette farklı kayıplar veren bir anne rolünde inandırıcı. Cıvık cıvık olmayan bir melodram çıkarmış Almodovar. Meraklanıyor, üzülüyor, ayakları üzerinde durma uğraşındaki, acılarını vakur bir biçimde yaşayan bayanlara hayranlık duyuyor, onlara acı çektirenlere kızıyorsunuz. Erkeklerin çok da yükseltildiği bir sinema değil bu, bir bayan sineması.
TOPLUCA İZLEMELİ
Bayanlar Kolu Lideri Aylin Nazlıaka CHP başkanı Kılıçdaroğlu’nu Bergen’i izlemeye götürmüş, ne kadar da iyi etmiş, Bergen de bayana yönelik şiddetin sinemadaki en iyi işlenmiş örneklerinden biri oldu. Liderle değilse bile, kendi üyeleriyle topluca Paralel Anneler’i izlemeye gidebilirler zira bir yandan da bir siyaset dersi üzere. İyi izlemeler herkese.
Cumhuriyet
