Babası emekli Gazi Albay Hasan Basri Aslan, Balyoz kumpasından cezaevine girdiğinde Melis Çağla 12 yaşındaydı. Üç yıllık ayrılığın birinci gününü bakın nasıl anlatıyor: “Buz pateni yapıyordum, pistten bir arkadaşımın annesi aldı beni. ‘Melis meskene gidiyoruz. Babanın bir vazifeye gitmesi gerekiyor lakin çok ivedisi var. Sakın konuta gidince soru sorma babana’ diye tembihledi. Konuta gittim, babamın elinde küçük bir bavul vardı. ‘Nereye’ diye sormadı, zira o denli istenmişti. Babam gitti…”
Melis, bir şeyler olduğundan kuşkulanıyordu. Konut daima kalabalık, annesinin gözleri daima yaşlıydı. Bir gün annesi karşısına aldı ve “Böyle bu türlü bir olay var, babanın bilgisine başvuracaklarmış” dedi. Bir ay sonra babası meskene döndü. 
O yıl baba Aslan mahkemelere gidip geldi. Tekrar o denli bir gündü: “Annemi aramış, ‘Kapıları kilitlediler, bizi büyük ihtimalle tutuklayacaklar, Melis’e iyi bak’ demiş.”
GAZETEDEN ÖĞRENDİM
Kısa bir müddet ondan saklıyorlar babasının cezaevine girdiğini… Bir gün meskende masanın üzerinde bir gazete unutuyorlar. Birinci sayfada tutuklu askerlerin isimleri yazıyor, babası da onların ortasında: “Ne olduğunu anlamıştım lakin bildiğimi yalnızca bir arkadaşımla paylaştım. Zira annem bildiğimi anlarsa üzülür diye düşünüyordum. Kısa müddet sonra arkadaşım annesiyle, o da annemle konuşmuş esasen. Bildiğimi öğrendiler.”
Babasına en muhtaçlık duyduğu yılları kayıptı Melis’in: “Babam ortaokulun başında gitti, lise birde döndü” diyor. Yeniden de şanslı olduğunu düşünüyor: “En azından benim babam döndü, birtakım babalar cezaevinde hayatını kaybetti…”
Pekala, babaya hasret dışında nasıl meşakkatler yaşadılar? Melis anlatmaya devam ediyor: “Maddi hususlarda zorlandığımız oldu, maaşlar kesilmişti. Annem bana hissettirmemeye çalıştı. Babam emekli oldu, askeri cezaevinden sivil cezaevine geçecekti. Sivil cezaevinin koşulları biraz daha berbattı. Çok yakın bir arkadaşım vardı, ona ileti atmıştım. Bana dedi ki ‘Melis bu türlü şeyleri telefonda konuşmayalım, ailem rahatsız oluyor…’ Benim o şahıslarla arkadaşlığım bitti. Bu hususların içine o kadar çok girmiştik ki tüm arkadaşlarım Balyoz tutuklularının çocukları olmuştu. Aklımızda yalnızca bu vardı, yalnızca Balyoz’u konuşmak istiyorduk. Biz top oynayacakken Balyoz’la oynamaya başladık.
Bu ortada bana sırt çeviren arkadaşlarımın babası da sonradan kripto FETÖ’cü çıktı…”
TEKRAR OLUR MU?
İçinde kalanlar olmuş… Mesela kıymetli imtihanlara babasıyla gitmek isterdi. Arkadaşları üzere babasıyla bisiklet sürmek, yürüyüşe çıkmak… Fakat o, tüm bunları yapmak yerine “Sessiz Çığlık Nöbeti”ne gidiyordu, şimdi 12 yaşındaydı.
Babası üç yılın sonunda geldi, Melis’in büyüdüğünün farkında değildi. Hafif makyaj yapmaya başlamıştı, babası “Daha küçük değil misin” diyordu.
Yoksunluğu yalnızca o yıllarda çekmediler. Hâlâ eksikliğini hissettikleri şeyler var. Mesela itimat duygusu zedelenmiş Melis’in: “Ben büyürken çok yakın aile dostu dediğimiz beşerler artlarını dönüp gittiler. Yolunu çevirenler oldu. Küçük bir yaştaydım ancak her şeyin farkındaydım, ağır geldi. Doğal bardağın dolu tarafına bakarsam gerçek dostlarımız kimmiş, onu anladık. Sonra içimde daima bir dehşet var: Bir sefer oldu ya, bir daha olur mu, tekrar kapımıza dayanırlar mı?”
Benim babam kahraman diyerek büyümüş Melis: “Kahramandı aslında. Güneydoğu gazisi, devlet övünç madalyası var babamın. Ona her vakit inandım, daima başım dik yürüdüm. Benim babam vatanını sevdiği, Atatürkçü olduğu için oradaydı. Balyoz benim için gururla taşıdığım bir rozet. Bizim babalarımız hiç kanmadı, kandırılmadı…”
EN BÜYÜK ENDİŞEM BABAMI ÜZMEK
İnci Kılıç, 27 yaşında. Emekli Deniz Kurmay Kıdemli Albay Engin Kılıç’ın kızı… Babası Balyoz davasından iki yıl yattı. Tutuklandığında İnci üniversite imtihanına hazırlanıyordu, yani 17 yaşındaydı: “Babam İtalya’da misyon yapıyordu. O devirde yavaş yavaş tutuklamalar başlamıştı. Herkes diken üstünde bekliyordu. O sırada babamın Kocaeli’ne tayini açıklandı. Daima ‘Sıra bize de gelebilir’ diyordu, biz inanmıyorduk. Haberlerde ismi söylendi. Babamı da kumpasa dahil ettiler ve tutuksuz yargılanmasına karar verdiler. Ortadan vakit geçti, bir cuma günü yeni bir karar daha verdiler, tutuklu yargılanacaktı. Pazar günü oturduğumuz askeri lojmana geldiler. Tutuklamaya geldiklerinde ilkokul ikiye giden kardeşime top almaya gitmişlerdi. Babam, onun psikolojisini ayakta tutmaya çalışıyordu. Zira Onur, daima ‘Baba, bütün arkadaşlarımın babalarını götürüyorlar. Seni de mi götürecekler’ diye sorardı. Küçücüktü yavrum ya. Babam da ona, ‘Her zamanki üzere seyire gideceğim’ kaygısı. Bir anda annemle ben kapıda inzibatları görünce telaşlandık. Babamı arıyoruz, telefonu karşılık vermiyor. Neyse sonunda konuta geldiler. Annem kardeşimle kaldı, ben babamın arkadaşlarıyla İstanbul’a gittim, yalnız bırakamam dedim. Nöbetçi mahkemeye çıkacak, tutuksuz yargılayacaklar, ben de babamı alıp meskene geri döneceğim diye umut ediyorum.” 
DAİMA DEPRESİFTİM
Lakin o denli olmadı, İnci’nin babası adliyede elinde bir kâğıt kesimiyle yanına geldi, “Her şey bitti kızım” dedi: “Babamı o gece hastaneye kaldırdık. Bir yandan acıkmış mıdır diye düşünüyorum. Sandviç almaya gidiyorum, yanıma telaştan cüzdan bile almamışım. Oradakilerden para istiyorum falan. O çok berbat gecenin sonunda babamı cezaevine bıraktım ve konuta döndüm. Annem çok üzgündü. Bir yandan da kardeşimi babamın seyre gittiğine inandırmaya çalışıyorduk. İnanmıyordu kardeşim, ‘Ne seyri, kaç sefer seyre gitti, askerler hiç kapıya gelmedi’ deyip duruyordu. Lojmanlarda arkadaşlarının babaları da tıpkı şeyi yaşadı zira. Sonra anlattılar lakin daha çocuk, açık görüşlerde babasının elinden tutup ‘Hadi gidelim’ diye çekiştiriyordu.”
Onların meskeninde haber programı dışında bir şey izlenmiyordu. O süreçte birtakım gazetelerin yazdıkları, televizyonda konuşanların söylediklerinden oldukça etkilendiğini söylüyor İnci: “Sürekli depresiftim. Kimi gazetelerin yazdıkları karşısında ‘Öyle değil’ diye çığlık atmak istiyorsunuz. Lakin sesinizi çıkaramıyorsunuz. Anlatamıyorsunuz kaygınızı. O devir yalnız bırakıldık desem gerçek olur. Sonradan kimi şeyler ortaya çıktı ancak bizim iki yılımıza, kiminin 5-6 yılına mal oldu.”
DURUMUMUZ BERBATLAŞTI
“Aman ne olacak, iki sene fazla değil canım” diyenler olmuş: “50 küsur yaşındaydı, o iki yılın sonunda çok zayıflamış ve saçları bembeyaz olmuş biçimde çıktı cezaevinden. Bu iki sene onun ömründen tahminen 10-15 sene götürdü. Kardeşimin çocukluğunu, benim de genç kızlığımı çaldılar. Hâlâ ‘Bana bir masal anlat baba’ müziğini dinleyemiyorum biliyor musunuz? Daima aklım o periyotlara gidiyor.” Herkes kendi yaşadığını biliyor, herkes acısını yaşıyor. Kimse kimsenin kaygısını anlamıyor. İnci, o günlerde tam da üniversiteye hazırlanıyor. O yüzden iyi derece yapamadığını söylüyor. O kadar moralsiz ki imtihana odaklanamıyor: “5-10 dakika boyunca ağladım imtihanda. Aklımda daima ‘Babama ne diyeceğim, çok üzülecek’ tasası vardı. O kadar büyük bir gerilim ki üzerimdeki. O devir aslında Viyana Teknik Üniversitesi’ne gitmeyi çok istemiştim. Lakin gidemedim, zira maddi açıdan durumumuz kötüleşmişti. Babamın maaşından muhakkak bir kısım alıyorduk, yetmiyordu. O bana mani oldu.”
Kâbus bitmiş, her şeyin bir kumpas olduğu anlaşılınca babalar yuvalarına kavuşmuştu. O günlerin “biraz garip” olduğunu söylüyor İnci: “İki sene farklı hayatlar sürmüşüz. Adaptasyonda zorlandık. Babamla dışarı çıktık, otomobil kullanmayı unutmuştu. Meskene geldiğimiz vakit ailece birinci yemeğimizi yedik, çok hoş bir histi. Annemle haber programları izlerdik, babam hiç izlemek, dinlemek istemedi. Bir mühlet bu türlü gitti, sonra olağana döndü.”
ÇOK GEÇ ANLAŞILDI
Kumpas olduğu ilan edildiğinde İnci’nin aklından geçen birinci cümle, “Bu kadar geç mi anlaşılmalıydı” oldu. Bu kadar ucuz muydu insan hayatı, keşke hiç yaşanmasaydı. Söyleşiyi bu yüzden kabul ettiğini söylüyor, unutulmasın diye…
Yeniden yaşanmasın diye…
Pekala, bugün… O günlerden geriye yalnızca üzgün anılar mı kaldı, travmalar mı? İnci hâlâ tesirini hissettiğini söylüyor: “Hâlâ en büyük endişem babamı çok üzmek. Asla üzülsün istemiyorum. Daima başarılı olayım, daima benimle gurur duysun istiyorum. ‘O kadar acı yaşadık, hepsi çocuklarımız içindi lakin değdi’ desin istiyorum. En ufak bir şey bu yüzden beni yıkabiliyor, babam üzülecek diye korkuyorum. Gerisine yaslanıp memnun olsun istiyorum, kendimi yiyip bitiriyorum o memnun olsun diye.”
İnci, babası Engin Kılıç ile…
TÜRKİYE’YE BORCUM VAR
İnci, artık İsveç’te Kraliyet Teknik Üniversitesi’nde yüksek lisansını tamamladı. Araştırmacı mühendis… Doktora için müracaatlarını yaptı. Türkiye’ye dönmek istiyor: “Benim babam üzere dedem de askerdi. Çocukluğumdan beri vatan, millet, devlet sevgisi ve Atatürk aşkıyla büyüdüm. Babamın bana söylediği şuydu: Sana mesken, otomobil bırakabiliriz ancak sahip olduğun meslek senin altın bileziğin. Ülkene, vatanına, milletine faydalı işler yapacaksın. Benim gayem da bu. Türkiye’ye döneceğim ve yararlı olacağım. Ne yaşanmış olursa olursa ben Türküm ve aldığım bu eğitimi bile bana Türkiye sağladı. Babam birçok yurtdışı vazifesine gitti; orada edindiğim vizyon, aldığım eğitim devlet sayesinde oldu. Ben bunu bir borç olarak görüyorum.”
Adaletsizlik, İnci’yle babasının hayatından iki yıl aldı, o hâlâ borç ödemekten bahsediyor… Bu kelamlar karşısında insan gurur duyuyor duymasına da “Neden yaşandı” tüm bunlar demeden edemiyor…
S Ü R E C E K
Cumhuriyet
