Yıllarca flamenkonun dev isimleri Antonio Gades ve Aida Gómez ile çalışan, kendi dans topluluğuyla milletlerarası arenada sahneye devam eden José Huertas’ın sahneye koyduğu Don Kişot yorumu, bilhassa birinci kısımda, flamenkonun Endülüs topraklarından çıkan bir halk dansı olduğu vurgusunu dansçıların gösterişten uzak, klâsik kostümleri ile gerçekleştirdikleri folk cümbüşleri yoluyla yapıyor. Şovun başından itibaren kimi yerde senfonik müziklerle klasik baleye, kimi yerde çağdaş klasik müzikle çağdaş dansa yaklaşan koreografiler, flamenko köklerine geçmeden evvel izleyiciyi lirik bir seyahate çıkarıyor. Ne var ki bayan dansçılar kastanyetleriyle ve fırfırlı kırmızı İspanyol etekleriyle çıktığında ateş ağırdan yanmaya başlıyor. İspanyol gitarın ve Roman vokallerin yakaran flamenko müzikleriyle, erkek dansçılar çivili Flamenko ayakkabılarını sahneye güçlü bir tempoyla vurmaya başladığında ise sahne gerçek flamenkoyla tutuşuyor.
HAYAL GÜCÜNÜ DÜRTÜYOR
KASABADA BİR DÜŞ ÜZERE
Öte yandan şovdan evvel flamenko hasretiyle prova vaktinde yakaladığım topluluğun kurucusu Jose Huertas’a merak ettiğim ne varsa sorma bahtı yakaladım. Bildiğimiz Don Kişot’un hayalperest bir karakter olduğunu, kahramanın karakterini flamenko ile nasıl örtüştürdüğünü sorduğumda, Huertas “Rüyalar, içinde tutku ve hislerin olduğu tecrübelerin eserleridir. Flamenko da müziğe, müziğe ve dansa dönüşen tutku ve hislerle dolu, insanlardan ve günlük hayattan doğan bir sanattır. Bu nedenle Don Kişot uyarlamamızda da Kastilya tarlalarında Don Kişot’un hayal üzere bir seyahatinde uğradığı kasabanın günlük hayatıyla ve karakterleriyle çevrili görünüyor” diye açıkladı. Flamenkonun ayartıcı tarafını sorduğumda ise Huertas’ın karşılığı net oluyor: “Flamenko, dünyanın her yerinden erkekleri ve bayanları baştan çıkarır.”
Cumhuriyet
