2014’te Donbas’ta Rus yanlısı ayrılıkçılar Ukrayna güvenlik güçleriyle çarışmaya girmişti, ancak bu da, başşehre 800 kilometre aralıktaydı. Kiev’in terörle tahminen de tek deneyimi, sekiz yıldan beri yapılan ancak hepsi temelsiz çıkan bomba ihbarlarıydı. Fakat savaşla birlikte her şey değişti.
Savaşın başlamasıyla birlikte, Kiev metrosu da özel rejime geçti. Seferler fiyatsız hale geldi. Lakin pek çok sefer iptal edildi. Mesela kent merkezindeki istasyonlarda trenler durmuyor. Rus çizgilerine yakın sayılabilecek kısımlar, metronun Dinyeper Nehri’ni geçtiği köprüler, metronun açıktan gittiği kısımlarda seferler iptal edildi. Geri kalan yerlerde ise seferler çok seyrek ve sistemsiz yapılıyor.
Metro istasyonları, savaşın başlamasıyla birlikte sığınak haline gelmişti. Birinci vakitlerde burada binlerce kişi kalıyorken, artık bunların sayısı azalmış. Bir kısmı göç ettiğinden, bir kısmıysa Kiev’in ağır bombardımanlara maruz kalmadığını gördüğünden olsa gerek. Tekrar de birçok istasyonda, aileler, sütunların ortasına bezler gererek burasını meskenleri üzere kullanmaya başlamış.
İstasyonlara girişte kimlik denetimi ve bavul araması yapılıyor. Evvelce, askeri tesisler dışında Ukrayna’da hiçbir yerde “Yasak kardeşim, burada çekim yapamazsın” denmezdi. Şimdiyse istasyonda iki fotoğraf çekeyim dedim, bütün polisler etrafıma üşüştü.
Hatta tek bir tren gidip geliyor. Birini kaçırdıysanız, başkasına bir buçuk saat beklemeniz lazım. Bu koşullarda, biriyle randevulaşıp buluşmak neredeyse imkansız. Kiev, son seksen yılın en külfetli günlerini yaşıyor. Umalım, barış gelsin de zahmetler bununla sonlu kalsın.
Cumhuriyet
