Sizlere bu konser izlenimini yazarken, yıldızların altında müzik, keyfimiz on numara, işler tıkırında demek isterdim lakin alışılmış bizim ülkemizde biraz da ütopya olurdu ya neyse…
Yok, gerçekler o denli değil maalesef… Canım ülkem yangınlarla gayret ediyor, aman yanlış anlaşılmasın, halk uğraş ediyor. Canlarımız yok oldu, oluyor. Tüm bunların yanında sanat da devam ediyor. Bu berbat günlerin biteceğini biliyoruz, yaralarımızı saracağız elbette. Yeniden yeşerecek, tekrar doğacağız.
Evvelki akşam Mazhar Fuat Özkan, kısaca MFÖ’yü dinlemeye gittik.
Hatta bugün de Haluk Levent’e gideceğiz. Canını dişine takıp yardım için konserler veren, durmadan çalışan sanatkarlar bu ülkenin aydınlık yüzleri…
Evvelki akşama gelecek olursak… MFÖ sevenlerini biraz bekletti, alkışlar ıslıklar artınca küme yavaş yavaş sahnede görüldü.
Yılların efsane kümesi MFÖ’nün müzikleri lisanımıza yapışmış bir defa… “Ele Güne Karşı”, “Mazeretim Var Asabiyim Ben”, “Ah Bu Ben”, “Sarı Laleler”, “Sakın Gelme” müziklerini daima birden söyledik. Fuat’ın “Ben oturuyorum, arkadaşlarım ayakta çok özür dilerim, bacaklarımdan biraz rahatsızım, onun için ayağa kalkamıyorum” açıklaması samimi, içtendi.
Geç çıktılar, orta vermezler diye düşünürken -çünkü malum müzik gece on ikide bitiyor- görüşürüz deyip orta verdiler. Yeniden uzun bir bekleyiş, uzun bir orta…
Konserin ikinci yarısı da birinci yarı üzere eğlenceliydi. Vadi İstanbul Açıkhava Sahnesi’ndeki tüm dinleyiciler bir ağızdan söyledi. Konserin sonunda beklenen konuşma Fuat’tan geldi: “Yangında ziyan gören herkese yardım edelim.”
Cumhuriyet
