Şarkıcı Ece Ronay, Mehmet Ali Erbil hakkında şikayetini geri çekme şartını açıkladı

Youtube’da yayınlanan Katarsis programının bu haftaki konuğu müzikçi ve toplumsal medya fenomeni Ece Ronay oldu.

Mehmet Ali Erbil’le yazışmalarını yayımlayan Ronay, o paylaşımların gündem yaratacağını iddia edemediğini söyledi.

“SUÇLU ÇIKARMAK İÇİN HER ŞEYİ YAPTILAR”

Ronay, programda yaşadığı olayı şu sözlerle anlattı;

“Paylaşım yaparken bunun bu kadar büyüyeceğini düşünemedim. O beni tehdit etti, ben de paylaştım. Özür diler ve bahis kapanır diye düşünmüştüm. Tek gayem; susmuyorum, tehdidinize boyun eğmiyorum demekti. İftira atmaya çalışsam, öteki şeyler de söyleyebilirdim. Yalnızca özür bekledim. Lakin onlar beni hatalı çıkarmak için her şeyi yaptılar. Gelip klibimde oynadı. Birbirimize etkileşim olarak dayanak sağlayacağız diye konuşmuştuk. Saygılı duruşuma karşın bana karşı yakışıksız bir dönüş yaptı. Sonradan ‘Nişanlı olduğunu bilmiyordum’ dedi.

Şunu bile söyledim; ‘Eğer rastgele bir çocuk yurduna kütüphane yapmayı kabul ederseniz ben bu olayı daha fazla büyütmeyeceğim, hatta şikâyetimi geri çekeceğim’ dedim. Lakin bana maddi tazminat davası açtılar.”

“BENİ ÇOCUK YURDUNA GÖTÜRDÜLER”

Meskende gördüğü şiddet yüzünden yıllar geçtikçe ailesinden giderek uzaklaşan Ece Ronay, çocukluğunda yaşadığı meseleleri anlattı.

Ronay, yaşadıklarını şu halde aktardı;‘’Bir gün arkadaşım Ayşe ile buluşacaktık. O da diğer kızlarla arbede etmiş. Onunla buluşmaya gittiğimde bir anda tam hengamenin ortasında kaldım. Orada ikimiz onlarca kız tarafından dayak yedik. Ben o hengame esnasında bıçaklandım. O olayda polisler beni aileme teslim etti. Sonraki gün beni bıçaklayan kız hakkını helal et diyerek konutumuza kadar geldi. Birinci sefer birisi beni insan yerine koyup özür dilemişti. Ben de kızın özrünü kabul ettiğim için babam annemi dışarı attı ve bizi rezil ettin diyerek beni dövmeye başladı. Bağırış çağırış olunca annem de dışarıdan bir şey yapamadığı için polisi çağırmış. Polis geldi ve sen bu ailede yaşamak istiyor musun diye sordu. Hayır dedim ve beni çocuk yurduna götürdüler. Orada da kendimi kabul ettirmek için çok çabaladım. Vakitle tespih sallayan, kaşına çizik atan biri haline dönüştüm. Kısa bir periyot orada kaldıktan sonra ailemi aradım mecburen özür diledim ve daha sonra anneannemlerde yaşamaya başladım. Bu devirden sonra babama karşı büyük nefret duymaya başladım. O daima üzülsün ve ağlasın istiyordum. Bir reaksiyon versin istiyordum zira artık. Kimse benden özür dilememişti. Sonra üniversite kazandım ve İstanbul’a geldim. Maddi açıdan annem tekrar elinden geleni yapmaya çalıştı bu periyot. Arkadaşımın biri bana para kazanabilmek için DJ’lik yapmamı önerdi. Mayo giyip sahneye çıkman gerekiyor yalnızca diyerek beni bu işe sürüklediler. Bunlar alışık olduğum cinsten şeyler değildi. Utandığım oluyordu. O denli açık giyinen biri de değildim. Bunun için daima alkol alıyordum. Alkolik olduğum periyot oldu. Çok iyi şeyler değildi bunların hiçbiri. Berbat bir periyottan geçtim.’’

“EVDEKİ ŞİDDET YÜZÜNDEN İNTİHAR ETMEYE KALKIŞTIM!”

Ece Ronay, kelamlarını şu formda sürdürdü;

‘’Kendimi çok bedelsiz hissettim periyotlardan geçtim. Bu benim bedenimdi ve benim vücuduma daima ziyan verdiler. Bunlar zati baba ve kardeş olduğu için anlatabileceğim ve şikayet edeceğim hiç kimsem yoktu. Annem konutta olmadığı vakit bu türlü şeyler yaşıyordum. Annemin yapabildiği yalnızca ortaya girebilmekti. Sen kendi karnını doyurmazsan hiç kimse senin karnını doyurmak için bir efora girmiyor. Bu hayatta sen kendini korumak zorundasın, sen hayatta daima kendin için bir şeyler yapmak zorundasın. Ben bunu yıllar evvel deneyimledim. Yemek yiyebilmek için bile şunu yaptığımı hatırlıyorum. Yaşça bizden büyük beşerler tanışmak için ben ve arkadaşımı yemeğe davet ederlerdi. Biz yemek yiyip oradan kaçardık. Bu çok utanç verici bir nokta lakin maalesef bunu da yaptık. Bunun daha ilerisi çok berbat noktalar. Lise birinci sınıftayken yatılı bir okulda kaldım. Okul hayatımın bir devri yatılı okullarda geçti. O periyot fen lisesinde başarılı bir öğrencilik hayatı geçiriyorum. Hatta kendime bir arkadaş dahi edinmiştim. Beni anlayan çok düzgün bir kişiydi. Okulun müdürü benim o bireyle arkadaş olmamam için elinden geleni yaptı. O sıhhat meslek öğrencisi onunla senin ne işin olur diyerek bana kızdığı oluyordu. Bu benim mana verebildiğim bir şey değildi. Ben müdürün bu lafını dinlemeyi tercih etmedim. Sonra o beni babama söyledi ve babam okula gelerek herkesin ortasında beni çok makus dövdü. O günden sonra artık nitekim o konut benim için bitmişti. Olaydan sonra meskene götürdü beni ve odaya kilitledi. O adam aklınca ben konuttan kaçmayayım diye bu türlü bir şey yaptı lakin bu sefer ben bunun üzerine intihara kalkıştım. Artık kendi başıma bir hayatım olmayacak ve daima bunlara maruz kalacağım diyerek bunu göze aldım. Bileğimi kestim ve kardeşimin ilaçlarını içtim. Ölürüm artık diye beklerken annem beni fark etti ve beni kusturmaya çalıştı. O an duyduğum bir ses beni değişik bir beşere dönüştürdü. Babam kesin arkadaş olduğu o çocuktan gebedir. Şu an yüzümüze bakmaya utandığı için bunu yapıyordur dedi. Gebe olmasa bunu yapmazdı dedi. Bunları duyduktan sonra kendi içimde bir aydınlanma yaşadım. O günden beridir kendime, kendi başına bir hayat kurmak için yaşıyorum.’

Cumhuriyet