Sevgi kaynaktır, tüm ırmakları besler, gölleri de görür okyanusları da. Irmak yataklarının hoplayıp zıplayan sevinci, yerkabuklarıyla çevrili göl çukurlarının hevesi, engin okyanus çöllerinin -bir kesimini keşfettikçe, neredeyse tamamını bilmediğimizi öğrenip durduğumuz- hayat örtüsü. Sevgi topraktır, tüm tohumlara çatlayıp dönüşecek yuva, filizlere ışığı muştulayan yol, ağaçlara kozmik gökte yer bulduran kök. Ne nereye kaynaklığını sorgular sevgi ne neye topraklığını, değdiği her şey üzere. Irmak taşıdığı madeni bırakacağı tarlayı, çiçek saçtığı kokuyu kime sunacağını seçer mi? O yüzden de “Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da/hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil,/bütün iş Tahirle Zühre olabilmekte/yani yürekte” demiyor mu Nâzım Hikmet? “…yani sen elmayı seviyorsun diye/elmanın da seni sevmesi koşul mı?” Bütün iş bulut üzere olabilmekte, bulunduğun yere rahmet yağabilmekte.
BÂTIN BAHÇELER, GENİŞ VAKİTLER
Bizim saklı bahçelerimiz var, şaşıracaksınız tahminen fakat geniş vakitlerimiz da var o bulutun yağdığını sığdırabilecek. “Bitmeyen işler yüzünden/(Siz bu türlü olsun istemezdiniz)/Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi/Kalbinizi dolduran duygular/Kalbinizde kaldı” dedirtmeyebiliriz Behçet Necatigil’e. Ya da “Ah, kimselerin vakti yok/Durup ince şeyleri anlamaya” ile dert çekmeyebilir Gülten Akın biz öte geçelere ıslık çalıp cevap verebilirsek. Aslında Yunus Emre’nin işi de sevi içindir, dostun meskenini gönül bilmiş, gönüller yapıp hâlâ daha yaparak bu dünyadan geçmiştir.
HANİ SEVİ, İLLA Kİ SEVGİLİ
Tekrar de ömrümüz içinde birinci aşk, yıldırım aşkı, romantik aşk vb. çeşitlendirerek “hani sevi, illa ki sevgili” der dolanırız en çok, değil mi? Birebir Yunus, “Gönlüm düştü bu sevdaya/Gel gör beni aşk neyledi” ile anlatıverir, tohumun var oluş aşkına yok olmayı göze alıp çatlaması üzere, başa gelen ile kalpten dağlanıp değişmeyi… Evet, aşk başa gelendir, o yüzden aşka düştüm dersin. Bu türlü olunca ne yapabilir ki? Kalp de çoklukla hiçlik çemberinin ateşinden geçer durur yana yana, deri ile tin dairesinde dönüşür durur aşk orada durdukça. “Bir yürek ki yanmaz, yürek denir mi ona” diyen Ömer Hayyam da sevgisiz geçirilen günün en boş geçen gün olduğuna inanmamızı ister.
İNANIRIZ ELBETTE
Şu dünyada sevginin sevda, aşk, vurgunluk, tutku, muhabbet, gönül bağı olanı da var; yangınlık, düşkünlük, kara sevda, gönül yarası olanı da… Sevgili için abayı yakanı, meczup olanı, üstüne titreyeni, kanı kaynayanı, canının içine sokacağı geleni, âşıktaşlık edeni, ateşi bacaya sardıranı… Seven ile sevileni var şu dünyanın, âşık ile maşuku, can ile cananı, yâr ile yareni, yavuklusu, sevdiceği… İnanırız elbette.
Cumhuriyet
