Beş yaşından beri piyano çalıyor. Besteleri de var. Diğerleri rahatsız olmasın diye meskeninin bodrumunda tuttuğu Bösendorfer marka piyanosunu çalıyor canı sıkıldıkça. Bir yandan fotoğraf de çiziyor. Eski çizimlerini bulan karısının zoruyla tertipli olarak fotoğraf yapmaya başlamış son yıllarda. Üstelik satıyor da fotoğraflarını; “İyi bir pazar var” diyor, biraz şaşırarak. Unutmadan; konutunda iki de Oscar heykelciği var, çünkü asıl işi oyunculuk. Üstte saydıklarımın hepsi onun hobileri; tahminen de süratle akıp giden vakte karşı durmak için attığı çıpalar. Sir Anthony Hopkins, 83 yaşında, yaşayan en büyük oyuncular listesinin tepelerinde, yaklaşık 30 yıldır hem de.
TİYATRO SAHNESİNDEN BEYAZPERDEYE
Anthony Hopkins’e 30 yıl sonra ikinci Oscar’ını kazandıran “The Father” (“Baba”) Fransız oyun muharriri ve romancı Florian Zeller’in tıpkı isimli tiyatro piyesinden yeniden Zeller tarafından sinemaya uyarlandı. Başrolü Fransa’da birinci defa Robert Hirsch, akabinde İngiltere’de Kenneth Cranham ve ABD’de Frank Langella tarafından canlandırılan “Baba”nın sine uyarlaması Zeller’in aklındaki tek isim Anthony Hopkins olmuş; hatta sadece bu yüzden Christopher Hampton ile birlikte yazdığı senaryoda karakterin ismini Anthony olarak güncellemiş müellif. Hopkins’in de okuyup beğenmesi üzerine kolları sıvamış Zeller fakat sinemanın bitip de izleyici karşısına çıkması 2 yılı bulmuş. 80’li yaşlarını süren bir adamın öyküsünü anlatan “The Father” (ki Zeller’in “Anne” ve “Oğul” isimli iki oyunu daha var, bir üçleme aslında) vaktin acımasız tesirleriyle başa çıkmakta zorlanan Anthony’nin zihnine sokuyor izleyiciyi ve kusursuz oyunculuklar eşliğinde, kabullenmesi tahminen sıkıntı fakat kaçınılmaz bir ayna tutuyor ona.
KAYIP VAKTİN İZİNDE
Sinemanın en kıymetli izleği vakitse en kıymetli teması da kayıp elbet. İkide bir saatini kaybeden, sonra bulan, lakin yine saklayıp yine kaybeden ( yalnızca saati de değil üstelik, bir tablo kayboluveriyor örneğin, yıllardır yaşadığı meskeninde bile kaybolmaya başlıyor yaşlı adam ya da yıllar evvel kaybettiği küçük kızından sık sık kelam ediyor) Anthony aslında yaşlılık denen ve gittikçe karmaşıklaşan labirentte kayboldukça her şey daha bir boyut kazanıyor, tam bir netlik kazanmasa da. Hatta sinemanın kimi kısımlarında izleyici de Anthony ile bir arada kuşkuya düşüyor ve o da yolunu kaybediyor. Aslında Florian Zeller’in en büyük başarısı da burada gizli. Hiç uyarmadan, uzunca bir mühlet hiçbir açıklama yapmadan Anthony’nin zihnine sokuyor izleyiciyi ve onun bakış açısından anlattığı için de tıpkı kayıp ve kaybolma-kaybetme hissini fevkalade bir formda ona da yani izleyiciye de yaşatıyor.
MESLEĞİNDE YENİ BİR TEPE
Anthony Hopkins’in “Oynamak kolaydı zira ben de o yaştayım artık” dediğine bakıp da kolay bir rol olduğunu sanmayın; “The Father”daki ileri derecede bunama belirtileri gösteren yaşlı adamı hakkıyla canlandırmak fakat Hopkins üzere üst seviye bir ustaya mahsustur. Açıkçası Hopkins’in senaryoyu okuduğu anda “Evet” demesi (kendisi söylemiş bunu bir söyleşisinde ve eklemiş: “Hemen menajerimi aradım ve sineması yapmak istediğimi söyledim”) çok anlaşılır bir şey, çünkü bu kadar iyi yazılmış bir rolü geri çevirdiği anda muhtemelen De Niro ya da Hoffman üzere bir diğer usta isim balıklama atlardı. Aslına bakarsanız mesleğinin sonlarına yaklaşan Hopkins için bulunmaz bir fırsat olmuş bu rol çünkü yıllarca onu Picasso, Nixon, Hitchcock üzere unutulmaz karakterleri canlandırırken izlemiş olsak da geç bir yaşta birinci kere hakikaten parlayıp üne kavuştuğu “Kuzuların Sessizliği” ile çabucak gerisinden gelen “Howard’s End” ve olağan ki “The Remains of the Day” sinemalarında sahiden birinci sınıf performanslar sergilediği 90’lı yıllardan bu yana ona yakışacak bir sinemada izlememiştik, değil mi? Evet, “The Two Popes” sinemasında çok yeterliydi (ama o sinemada asıl parsayı Jonathan Pryce toplamıştı), evet Kral Lear rolünde doğal ki harikuladeydi (ama bu sefer de sinema zayıf kalmıştı açıkçası) ve evet “Amistad” tahminen çok hakkı yenmiş bir sinemaydı ve daha şöhretin tadını almadığı yıllarda oynadığı “Elephant Man” (David Lynch) üzere çok kıymetli bir sinemada rol almıştı fakat onun tüm virtüözitesini sergileyebileceği bir sinema olan “The Father” üzere bir imal çıkmamıştı ortaya. Hem o hem biz şanslıyız bu manada.
Hopkins sinemanın tek hakimi değil bu ortada. Olivia Williams, Imogen Poots, Mark Gatiss, Rufus Sewell üzere güçlü isimlerin oluşturduğu takımda Oscar ödüllü oyuncu Olivia Colman harika bir oyunculuk sergiliyor, onun da hakkını verelim. her seferinde öbür bir ruh haliyle uyanan babasına hem büyük bir şefkat hem de inanılmaz bir sabırla bakan Anne rolünde o denli küçük anları unutulmaz kılıyor ki, pes doğrusu. Yardımcı Rolde En İyi Bayan Oyuncu Oscar’ına aday gösterilen oyuncunun birincisinden çabucak iki yıl sonra ikinci heykelciğini kapması işten bile değilmiş aslında, lakin “Minari”deki Güney Koreli oyuncu Yuh-Jung Youn’un ağır basması da anlaşılır bir durum elbette.
Sinemadaki birinci direktörlük denemesinden alnın akıyla sıyrılan Florian Zeller şu sıralar üçlemesinin ikinci ayağı olan “The Son”ı beyazperdeye uyarlamakla meşgul. Hugh Jackman, Vanessa Kirby ve Laura Dern üzere isimlerle çalışan Zeller’in nasıl bir sinemayla çıkageleceği merak konusu elbette. Lakin Anthony Hopkins’e harikulade bir armağan sunduğu “The Father”ın akibetine bakınca beklentiler boşa çıkmazmış üzere geliyor.
SİNEMANIN NOTU: 8/10
Cumhuriyet
